ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ
Το θαύμα
της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου
Ιωάννου Π. Μπουγά
Θεολόγου, Διδάκτορος
Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας
Πανηγυρικός
λόγος εκφωνηθείς κατά τον εορτασμό της 190ης επετείου από την
Ναυμαχία του Ναυαρίνου, στην Πύλο Μεσσηνίας, στις 20 Οκτωβρίου 2017, ενώπιον
του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Μακαριώτατε,
Ευγενείς Συνεορτασταί,
Ο εορτασμός κάθε επετείου αποτελεί απόδοση τιμής και ευγνωμοσύνης στους
ήρωες προγόνους μας, αλλά και στους ήρωες κάθε λαού, γνώση των προτερημάτων και
των λαθών της ελληνικής διαχρονίας και της παγκοσμίου ιστορικής συνεχείας και
σε καμμία περίπτωση δεν ενέχει ο εορτασμός αυτός ψήγματα εθνοκαπηλείας, όπως
πολλοί σήμερα διακηρύσσουν, στοχεύοντας στην περιθωριοποίηση ή στην κατάργηση
του εορτασμού, επηρεασμένοι από ιδεολογικά στερεότυπα του περασμένου αιώνα.
Ένας λαός γράφει την Ιστορία του και εορτάζει τα θαυμαστά γεγονότα αυτής
μαζί με άλλους λαούς όπως σήμερα εδώ, όχι για να αφηγηθεί στείρα το παρελθόν
του, αλλά για να δηλώσει αυτό που θέλει να είναι στο μέλλον.
Ο εορτασμός κάθε εθνικής επετείου καλλιεργεί
τα ιδανικά και τις αξίες των Ελλήνων, αλλά και κάθε λαού και χωρίς να γίνεται
εθνοκεντρικός, προάγει στο σήμερα την Ελευθερία ως στάση και κίνηση ζωής σε όλη
την ανθρωπότητα.
Η Ιστορία δεν ωραιοποιεί, αλλά περιγράφει τα
γεγονότα ως έχουν, δεν κρίνει και δεν ερμηνεύει με ιδεολογικά στερεότυπα.
Η Ιστορία είναι πραγματικότητα και η πραγματικότητα δια της οποίας
κατέστη ελεύθερος ο Ελληνικός λαός είναι και τα τρία σημαντικά και μοναδικά γεγονότα,
μεταξύ πολλών, που έλαβαν χώρα στην Μεσσηνιακή γή κατά την επανάσταση του 1821,
με πρώτο την αποστολή από την Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821, της πρώτης επαναστατικής
προκηρύξεως προς τα Ευρωπαϊκάς αυλάς, όπου διατρανώνεται η περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας
αγωνιστική απόφαση του Ελληνικού γένους, δεύτερον η επική μάχη στο Μανιάκι τον
Μάϊο του 1825, με την οποία ο Παπαφλέσσας και οι περί αυτόν απέδειξαν ότι ήρωας
και Έλληνας είναι ίδιες πράξεις, και όχι απλές ταυτόσημες έννοιες και τρίτον η Ναυμαχία
του Ναυαρίνου όπου οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις βοηθούν σημαντικά τους Έλληνες αγωνιστές
της ελευθερίας.
Η
πολιτική των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, μετά την Ελληνική Εθνεγερσία του 1821 αν και αντιφατική
και αντικρουόμενη, ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, καταλήγει στην Συνθήκη του Λονδίνου
στις 24 Ιουνίου 1827, και στην περιοχή της Μεσσηνίας κατέπλευσαν οι στόλοι των τριών,
τότε μεγάλων δυνάμεων, Αγγλίας Γαλλίας και Ρωσίας, δυνάμεις, οι οποίες τηρούσαν
ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες.
Τον Οκτώβριο του 1827 ο συμμαχικός στόλος αποκλείει
στο λιμάνι του Ναυαρίνου τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο με σκοπό να πιέσει την
ηγεσία των Οθωμανών να εφαρμόσουν τους όρους της συνθήκης, η οποία προέβλεπε
κατάπαυση των εχθροπραξιών και από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη.
Τότε προκλήθηκε
μια τυχαία ένταση ένα « ανεπιθύμητο γεγονός » μεταξύ των ναυτών μιας συμμαχικής
βάρκας και των ναυτών ενός τουρκικού πυροβολικού με αποτέλεσμα να αρχίσει η ναυμαχία,
η οποία και κράτησε μόνο 4 ώρες. Το παράδοξο σε αυτήν την σύρραξη ήταν ότι ναυμάχησαν
με ανοιγμένα πανιά και επ΄ αγκύρα. Αποτέλεσμα 174 νεκροί και 475 τραυματίες για
τον συμμαχικό στόλο, χωρίς απώλεια πλοίου και 6.000 νεκροί, 4.000 τραυματίες
και 60 κατεστραμμένα πλοία για τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο.
Γεγονός είναι ότι οι κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών
κρατών πρωτίστως μεν εξεπλάγησαν από το κατόρθωμα του Ναυαρίνου, δευτερευόντως
δε από την απήχηση που είχε στην Ευρώπη η νίκη αυτή υπέρ των Ελλήνων.
Η είδηση της καταστροφής του τουρκικού
στόλου στο Ναυαρίνο αναπτέρωσε τον αγώνα των επαναστατημένων Ελλήνων και ένα χρόνο
αργότερα ο Ιμπραήμ αναχωρεί από την Πελοπόννησο ηττημένος και στην συνέχεια θα ιδρυθεί
το ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος αναγνωρισμένο από την διεθνή κοινότητα.
Η ναυμαχία του Ναυαρίνου δεν ήταν η τελευταία
πράξη του ηρωικού αγώνα των Ελλήνων, αλλά μια σημαντική στιγμή του αγώνα των
Ρωμηών για την απόκτηση της ελευθερίας
με την σημαντική βοήθεια των Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων, αγώνα που συνεχίζεται
μέχρι σήμερα.
Η νίκη
στο Ναυαρίνο για πολλούς ιστορικούς οφείλεται και στο ισχυρό φιλελληνικό ρεύμα
που είχε αναπτυχθεί στην Ευρώπη πριν από την επανάσταση του 1821. Στην φωνή της
επαναστατημένης Ελλάδος προσέτρεξαν φιλέλληνες από άλλα κράτη της Ευρώπης και
επότισαν με το αίμα τους αυτή την γη που τόσο αγάπησαν
Πέραν του φιλελληνισμού η επέμβαση των Ευρωπαϊκών
δυνάμεων υπαγορεύθη από τους εξής παράγοντες : πρώτον εξαιτίας της οικονομικής
και πολιτικής αναπτύξεως της Ευρώπης δημιουργήθηκε ένα ισχυρό κίνημα φιλελευθερισμού
που επηρέασε τους πολίτες της, δεύτερον από την ανάγκη ρεαλιστικής αντιμετωπίσεως
από τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του Ανατολικού ζητήματος με την δημιουργία ελληνικού
κράτους, το οποίο θα συγκρατούσε τις επεκτατικές προς την Ευρώπη βλέψεις της Οθωμανικής
αυτοκρατορίας και τέλος σημαντικός παράγοντας ήταν η πορεία της Ελληνικής Επαναστάσεως,
οι θυσίες, η μέχρι θανάτου προσήλωση των Ελλήνων στην ελευθερία.
Η εποποιία του Ναυαρίνου βασίστηκε στην
θεώρηση της Ελευθερίας από τους σκλαβωμένους Ρωμηούς τους διδάξαντες αυτήν
στους Ευρωπαίους, ως του υψίστου αγαθού που συνέχει και συγκροτεί την ανθρώπινη
ύπαρξη.
Όσες είναι οι απαντήσεις των ιστορικών, οι
οποίες και προαναφέρθησαν για το πώς και το γιατί της ναυμαχίας του Ναυαρίνου,
άλλες τόσες είναι οι απόψεις και οι απορίες για το που βασίστηκε η εποποιία του
Ναυαρίνου.
Απορεί
η ιστοριογραφία για το γεγονός της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου και την αιτία αυτής.
Κατανοούν οι ιστοριογράφοι άραγε πως και
γιατί επήραν φωτιά τα κανόνια των Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων υπό τον Κόρδιγκτων,
Ντεριγνύ και Χεϋδεν στις 20 Οκτωβρίου 1827 στην απρόβλεπτο εκείνη πύρινη
σύγκρουση, κατά την νέα πάλη μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλαμισμού, μεταξύ του
φιλελευθερισμού και της στυγνής δεσποτείας και βαρβαρότητος, ώστε ο λιμένας του
Ναυαρίνου να μεταβληθεί σε αδηφάγο Άδη και να μεταβάλει τον βυθό του σε ένα
απέραντο νεκροταφείο ολοκλήρου του στόλου ;
Απορεί η επιστήμη του πολέμου πως είναι
δυνατόν να διεξαχθεί ναυμαχία με ανοιγμένα πανιά και επ΄ αγκύρα.
Δεν συμφωνούν
οι ιστορικοι αν η 20η Οκτωβρίου 1827 είναι η επισφράγιση της επιτυχίας της
Εθνεγερσίας του 1821, αν είναι η τελευταία ημερομηνία του τελικού θριάμβου, ο επίλογος
της επαναστάσεως ή αν είναι η απαρχή της τελικής νίκης, η αρχή της δημιουργίας
του ελληνικού κράτους.
Απορούν οι ιστορικοί, γιατί οι πολεμήσαντες
στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου πολέμησαν ενωμένοι ενώ τα συμφέροντά τους ήταν
διαφορετικά ;
Όμως σε
τούτο τον τόπο, σε τούτο τον πολιτισμό, την απορία την ονομάζουμε θαύμα και το
θαύμα προέρχεται από την ενότητα και την συνεργασία.
Μακαριώτατε,
Ο πολιτισμός της διαχρονίας του γένους μας
για την απορία έχει απάντηση, έχει απάντηση λέγοντας ότι το θαύμα, όπως η Ναυμαχία
του Ναυαρίνου, δεν είναι ανθρώπινο έργο αλλά θεανθρώπινο, είναι συνεργεία Θεού
και ανθρώπων, είναι του Θεού έργο και συνεργεί ο άνθρωπος με την απορία του,
τον αγώνα του και τον προβληματισμό έτσι ώστε κάθε μη ερμηνεύσιμη από τον άνθρωπο
πράξη να είναι το αει ζητούμενον, όπως ο Έλληνας πάντοτε ήταν, είναι και θα είναι
στην παγκόσμια κοινότητα το αει ζητούμενον και το αεί απορούμενον.
Και
απορούμενα είναι η υπόδουλη ζωή, τα μαρτύρια και ο θάνατος η αυτοθυσία, ο
ηρωισμός, η φιλοπατρία, η θεώρηση της ελευθερίας ως δυναμικού τρόπου ζωής και κοινωνίας,
η συνεργασία με τους αδελφούς μας συν-πολίτες Ευρωπαίους και η ενότητα μαζί τους,
όπως στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου και γενικώς μη ερμηνεύσιμα με την
ορθολογιστική αντίληψη της ιστορίας είναι όλα όσα εγέννησαν την ελεύθερη σήμερα
βιοτή, μέρους του Γένους μας.
Όλες αυτές οι θαυμαστές αναζητήσεις πρέπει να
είναι αιώνιο υπόδειγμα, και ο εορτασμός της επετείου αυτής να μην αποτελεί μια
απλή παρένθεση στην πεζότητα της καθημερινής μας ζωής, αλλά να έχει διαρκή και
ακατάλυτη επίδραση, για να ζήσει ο κόσμος αιώνια.
