ΠΑΤΗΡ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΦΑΡΟΣ : "ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΞΕΓΑΝΩΤΟΙ..."
"Ο Θεός είναι νεκρός. Τον έχουμε
σκοτώσει και είμαστε ορφανοί.
Μακάρι
να ενδιαφερόντουσαν οι κληρικοί για την ελληνική οικογένεια αλλά αδιαφορούν
πλήρως. Η Εκκλησία του Χριστού δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς. Το
ερώτημα όμως είναι αν η Ελλάδα είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ή μια
θεοκρατία τύπου «Χομεϊνί».
Φαίνεται πως σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η
Ελλάδα είναι θεοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό πως υποψήφιοι βουλευτές, δήμαρχοι
και άλλοι πολιτευόμενοι πριν ξεκινήσουν την προεκλογική τους εκστρατεία πρέπει
να περάσουν να φιλήσουν το χέρι του Δεσπότη. Και θα φροντίσουν οι κάμερες να το
απαθανατίσουν αυτό, για να τους δουν οι ψηφοφόροι τους γιατί αλλιώς δεν έχουν
ελπίδες.
Δείχνει την ουσιαστική απομάκρυνση από το
πνεύμα του Ευαγγελίου. Κατά την γνώμη μου διαστρέφεται το πνεύμα της
διδασκαλίας του Ιησού Χριστού.
Οι κανόνες, σύμφωνα με την Πενθέκτη
Οικουμενική Σύνοδο, είναι φάρμακα και παιδαγωγικά μέτρα που χρησιμοποιούνται
κατά την κρίση του πνευματικού. Δεν είναι νόμοι. Ο Χριστός άλλωστε ήρθε για να
αλλάξει το καθεστώς της ιουδαϊκής παράδοσης και ιδιαίτερα της φαρισαϊκής. Και
ζητάει την επιδίωξη της εσωτερικής αναπτύξεως. Όχι την αντιμετώπιση του κακού
με μια νομική και αστυνομική αντίληψη. Όμως μέσα στη ζωή της Εκκλησίας το
ιουδαϊκό φαρισαϊκό πνεύμα έχει εισχωρήσει από πολύ νωρίς»
Ο Χριστός λέει ότι πορνεία και άλλα κακά
πράγματα έρχονται από την καρδιά του ανθρώπου. Δεν καταδικάζει κανέναν
αμαρτωλό. Μόνο τον υποκριτή. Το πνεύμα του Χριστού δεν είναι νομικό, αλλά
προσπαθεί να δείξει ποια είναι η ουσία της αμαρτίας.
Δεν είναι μια εξωτερική συμπεριφορά. Για
παράδειγμα φόνος για τον Χριστό είναι η απόρριψη του άλλου. Συνεπώς στη
διδασκαλία του δεν χωράει η «αυτοδικαίωση». Κανείς δεν μπορεί να λέει εγώ είμαι
ενάρετος και να κατηγορεί κάποιον άλλο σαν αμαρτωλό»...
Ο Χριστός ήταν σαφής όταν είπε πως δεν ήρθε
να κρίνει αλλά να σώσει τον κόσμο. Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε. Αντιθέτως,
καταδικάζει ξεκάθαρα συγκεκριμένες συμπεριφορές όπως την υποκρισία.
Μιλώντας στους Φαρισαίους, οι οποίοι έκαναν
όσα κάνουμε εμείς οι κληρικοί σήμερα, στηλίτευσε το ενδιαφέρον τους για τα
περίτεχνα κοσμήματα, τα περίλαμπρα άμφια, την επιδίωξή τους να κάθονται στις
πρώτες θέσεις των δείπνων αλλά και την εκμετάλλευση φτωχών ανθρώπων.
Ο Χριστός συνεχώς καταδικάζει την υποδούλωση
στα υλικά αγαθά, τη χλιδή και την πολυτέλεια.
Όλα αυτά αφορούν εμάς τους παπάδες. Ζούμε ζωή
πριγκιπική, μετακινούμεθα με τις κράισλερ και τις μερσεντές, μας υπηρετεί ένα
σωρό κόσμος, φορτωνόμαστε όλα αυτά τα χρυσά και έχουμε και την απόλυτη εξουσία
στην ψυχή των ανθρώπων.
Είναι ανατριχιαστικά πράγματα αν σκεφτείτε
ότι γίνονται στο όνομα του Χριστού που περπατούσε ξυπόλητος και δεν είχε πού
την κεφαλήν κλίναι. Ε, λοιπόν, είμαστε ανακόλουθοι με όσα δίδαξε ο Χριστός. Και
επομένως το λιγότερο που θα περίμενε κάποιος από εμάς είναι να μην πετάμε
πέτρες στους άλλους.
Οι δικές μας αμαρτίες είναι εκείνες που
κυρίως καταδίκασε ο Ιησούς Χριστός. Πώς να το κάνουμε• δεν μίλησε για τις
προγαμιαίες σχέσεις, αλλά είπε ξεκάθαρα πως δεν γίνεται να υπηρετεί κάποιος δύο
Κυρίους, τον Θεό και τον Μαμωνά. Είπε επίσης πως όποιος έχει δύο χιτώνες να
δίνει τον ένα.
Εμείς οι παπάδες έχουμε πολλές νευρώσεις
σχετικά με τον ερωτισμό. Και πολλά από αυτά που λέμε μπορεί να είναι συνέπεια
των νευρώσεών μας.
Πιστεύω ότι οι αυστηρότεροι από εμάς τους
κληρικούς στα θέματα της σεξουαλικής ηθικής είναι είτε πιο νευρωτικοί σε σχέση
με τον ερωτισμό είτε κρύβουν τα περισσότερα και θέλουν να έχουν ένα άλλοθι.
Εμφανίζονται δηλαδή αυστηροί για να μην
επιτρέψουν στον απλό άνθρωπο να σκεφθεί πως αυτοί μπορεί να έχουν μια έντονη
προσωπική ζωή, σχετική με αυτό που εξίσου έντονα καταδικάζουν.
Αναμφισβήτητα, όταν κάποιος ελέγχει τον
ανθρώπινο ερωτισμό έχει στα χέρια του αλυσοδεμένους τους ανθρώπους.
Ακούω κάποιους μητροπολίτες να λένε ότι
ενδιαφέρονται για την ελληνική οικογένεια.
Μακάρι να ενδιαφέρονταν, αλλά αδιαφορούν
πλήρως και είναι και ανίκανοι να κάνουν κάτι για να αντιμετωπίσουν την κρίση
στην οικογένεια.
Οι περισσότεροι δεσποτάδες και παπάδες είναι
ποιμαντικά ανύπαρκτοι και δεν έχουν σταθεί ποτέ στο πλευρό ενός ανθρώπου που
έχει ανάγκη.
Όχι
να του δώσουμε ρετσέτες, αλλά απλά να σταθούμε πλάι του.
Γιατί πολλές φορές αυτό που χρειάζεται ο
άνθρωπος που έχει μια δυσκολία δεν είναι να του δώσουμε μια λύση, αλλά να δει
ότι νοιαζόμαστε γι' αυτόν.
Αυτήν τη στιγμή η ελληνική οικογένεια
βρίσκεται σε τρομερή κρίση. Σήμερα, ένα τεράστιο ποσοστό νέων είναι
παροπλισμένοι με ψυχικές διαταραχές• πολλές από τις οποίες οφείλονται σε
κάποιους παπάδες που είναι λαύροι κατά των σαρκικών αμαρτημάτων.
Εμείς οι παπάδες οδηγούμε τα παιδιά στους
ψυχιάτρους. Όταν ακούω ψυχίατρο παπά να λέει ότι έχει θεραπεύσει ομοφυλοφίλους
ξέρω ότι έχει αποπειραθεί να τους κάνει ψυχολογική λοβοτομή. Και τους έχει
παραδώσει σε τρομερά βασανιστήρια και ενοχικά σύνδρομα.
Ο διεθνούς κύρους κατάλογος της
ψυχοπαθολογίας που εκδίδει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία εδώ και 50 χρόνια
δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια.
Υπάρχουν όμως Έλληνες παπάδες που τη θεωρούν
αρρώστια. Και πιστεύω πως εκείνος που προσπαθεί να θεραπεύσει έναν ομοφυλόφιλο
είναι ο ίδιος άρρωστος που χρησιμοποιεί ταλαίπωρους ανθρώπους για να δώσει τη
δική του νευρωτική μάχη.
Εμείς
οι κληρικοί στο μεγάλο μας ποσοστό εσωτερικά είμαστε τενεκέδες ξεγάνωτοι. Και
προσπαθούμε να καλύψουμε την αίσθηση της εσωτερικής μας ανεπάρκειας.
Γιατί πολλοί από εμάς, αν μας βγάλετε τα
γένια και τα ράσα, δεν είμαστε τίποτα. Θα ήμασταν σκέτα μηδενικά. Όμως με αυτά
τα συμπράγκαλα που φοράμε αποκτάμε κύρος, μπορούμε να καθορίζουμε τις ζωές των
άλλων, κρέμονται οι άλλοι από το στόμα μας, αποκτάμε εξουσία. Και έτσι
νομίζουμε ότι θα αυξήσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Κούνια που μας κούναγε. Δεν
αφορά βέβαια τους πολλούς ότι δεν αυξάνουμε την αυτοεκτίμησή μας. Τους αφορά
όμως ότι τους βασανίζουμε και τους οδηγούμε στον Καιάδα των ψυχοφαρμάκων που
είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Επίσης, πολλοί κληρικοί θέλουμε να βρούμε
κάποιον άλλο τρόπο να δείξουμε ότι έχουμε λόγο υπάρξεως.
Ασχολούμαστε με το Σκοπιανό ή με άλλα
παρεμφερή πράγματα -άσχετα με την αποστολή μας- για να δείχνουμε ότι κάτι
έχουμε κάνει. Έχουν καμία σχέση αυτά με όσα δίδαξε ο Χριστός;
Οι βασικές αρχές του Χριστού είναι η αγάπη
του ανθρώπου για τον Θεό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η σχέση με τον άλλο
είναι βασική πηγή ζωής για τον άνθρωπο. Αλλά οι σχέσεις είναι περίπλοκες και
χρειάζεται αγώνας για να είναι όσο γίνεται περισσότερο υγιείς. Η ερωτική πλευρά
τους είναι η πιο καίρια. Και εκεί εύκολα γίνονται πολλές εκτροπές.
Όσες περισσότερες τόσο λιγότερη πληρότητα
ζωής υπάρχει. Και η πληρότητα στη ζωή έρχεται μέσα σε σχέσεις ουσιαστικές, που
παίρνουν χρόνο, κόπο, θέλουν αγώνα.
Αν ζητούν οι νέοι κάποιο συγχωροχάρτι δεν
είναι πολύ διαφορετικοί από τους παπάδες που τους το αρνούνται.
Στις μέρες μας ο Θεός είναι νεκρός. Τον
έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί. Τα λόγια που λέμε, τα μεγάλα, τα επουράνια,
τα πνευματικά όχι μόνο δεν ακτινοβολούν πίστη, αλλά φανερώνουν την αγωνία μας
να καλύψουμε την έλλειψη της πίστεώς μας.
Γιατί η πίστη δεν μεταδίδεται με μπλα μπλα,
αλλά ακτινοβολεί. Δεν λες εγώ πιστεύω, αλλά ο τρόπος που ζεις δείχνει ότι
πιστεύεις.
Σήμερα ο τρόπος ζωής όλων μας δείχνει ότι δεν
πιστεύουμε. Προσεγγίζουμε την πίστη σαν ένα καταναλωτικό αγαθό. Έχουμε από
αυτό, από εκείνο, τα έχουμε όλα και λέμε άντε τώρα να εξασφαλίσουμε και ένα
οικοπεδάκι στον παράδεισο.
Η συνέντευξη «Σκοτώσαμε τον Θεό και
ορφανέψαμε» είναι του Νίκου Παπαχρήστου, η οποία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα
"Καθημερινή" τον Απρίλιο του 2008.
ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ
Ο Φιλόθεος Φάρος είναι Έλληνας κληρικός και
συγγραφέας.
Γεννήθηκε
το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο, νομικά στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και θεολογία στο ΕΚΠΑ.
Το
1962 έγινε κληρικός και στη συνέχεια φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης,
όπου σπούδασε ποιμαντική ψυχολογία και συμβουλευτική.
Από το
1969 ως το 1976 δίδασκε στην Ελληνορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού. Παράλληλα
εργαζόταν ως ψυχοθεραπευτής και σύμβουλος για οικογένειες και ζευγάρια.
Το 1976 επέστρεψε στην Ελλάδα και έκτοτε
ασχολήθηκε με το κέντρο νεότητας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και το συγγραφικό του
έργο. Έχει γράψει περισσότερα από 20 βιβλία για ζητήματα που αφορούν τη ζωή του
ανθρώπου. Από τη συνταξιοδότησή του και έπειτα, ιερουργεί στον Άγιο Νικόλαο
Ραγκαβά στην Πλάκα της Αθήνας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
• "Παπαδοσύνης μορφή και
παραμόρφωση", Εκδόσεις: Αρμός
• "Γάμος", Εκδόσεις:
Αρμός/Ακρίτας
• "Γονείς και παιδιά",
Εκδόσεις:Αρμός
• "Η διαχείριση της αγάπης",
Εκδόσεις: Αρμός
• "Ταξίδι αυτοανακάλυψης", Εκδόσεις:
Αρμός
• "Στου δρόμου τα μισά",
Εκδόσεις: Αρμός
• "Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ
αργά", Εκδόσεις: Αρμός
• "Διάλογος", Εκδόσεις: Αρμός
• "Έρωτος φύσις", Εκδόσεις:
Αρμός
• "Το πένθος", Εκδόσεις: Αρμός
• "Συζυγία", Εκδόσεις:
Αρμός/Ακρίτας
• "Πριν και μετά το Πάσχα",
Εκδόσεις: Αρμός
• "Συγκυρίες και επιλογές",
Εκδόσεις: Αρμός
• "Η ίαση ως υγείας ολοκληρία",
Εκδόσεις: Αρμός
• "Βάδιζε υγιαίνων", Εκδόσεις:
Αρμός
• "Ήθος άηθες", Εκδόσεις: Αρμός
• "Η αλλοίωση του χριστιανικού
ήθους", Εκδόσεις : Αρμός
• "Η Εκκλησία ως σκάνδαλο και ως
σωτηρία", Εκδόσεις: Αρμός
• "Η Τέχνη της Ζωής", Εκδόσεις :
Αρμός
• "Στοχασμοί", Εκδόσεις : Αρμός
• "Ο μύθος της ψυχικής νόσου",
Εκδόσεις : Αρμός
• "Κλήρος, Η ανεκπλήρωτη υπόσχεση
πατρότητας", Εκδόσεις : Ακρίτας
• "Πεντηκοστή, Από την Ανάσταση στην
Εκκλησία", Εκδόσεις : Ακρίτας (εκτός κυκλοφορίας).
