Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ ΤΗΝ Έ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΑΜΑΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.
Κοντά
στην ιστορική πόλη της Ανδρούσης και στα χωριά Καλογερόρραχη και
Ελληνοεκκλησιά, υπάρχει βυζαντινός Ναός, κτίσμα του 12ου μ.Χ. αιώνος,
αφιερωμένος στην Υπεραγία Θεοτόκο, την Ζωοδόχο Πηγή (SANTA MARIE), που τελικά
στο στόμα του λαού και χάριν ευφωνίας έγινε Σία, έπειτα Σιαμαρία και τέλος
Σαμαρίνα.
Υπάρχει
βέβαια και η εκδοχή ότι ήταν αφιερωμένος στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία.
Η
Ιερά Μονή Σαμαρίνας, που ήταν από την ίδρυσή της γυναικείο μοναστήρι, είναι
χωρίς μοναχές από αιώνων και πλέον αποτελεί Μετόχι της Ιεράς Μονής Βουλκάνου.
Υπό
την εκδοχή της αφιερώσεως στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία, την Ε΄ Κυριακή των
Νηστειών (Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας) 14 Ἀπριλίου 2019, τελέσθηκε πανηγυρικά
και με την παρουσία εκατοντάδων πιστών, η Θεία Λειτουργία από τον Σεβασμιώτατο
Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, πλαισιουμένου από τον Πρωτοσύγκελλο της
Ιεράς Μητροπόλεως, τον Καθηγούμενο της Μονής Βουλκάνου και άλλους πατέρες της
Μονής.
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία
Η
Οσία Μαρία η Αιγυπτία καταγόταν από την Αίγυπτο και έζησε τον 6ον αιώνα, την
εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Στα νεανικά της χρόνια ζούσε μέσα στην
ακολασία και παρέσυρε πολλούς ανθρώπους στην ηθική καταστροφή.
Όταν
ήταν 12 χρονών ξέφυγε από την προσοχή των γονιών της και πήγε στην Αλεξάνδρεια,
όπου επί 17 χρόνια ζούσε άσωτη ζωή. Μετά, από περιέργεια πήγε, με πολλούς
άλλους προσκυνητές, στα Ιεροσόλυμα, για να παρεβρεθεί στην ύψωση του Τίμιου
Σταυρού.
Όταν
θέλησε να μπει στο ναό της Ανάστασης, τη μέρα που υψωνόταν ο Τίμιος Σταυρός,
ένοιωσε 3 έως 4 φορές κάποιαν αόρατη δύναμη μέσα της, που την εμπόδιζε να μπει,
ενώ το πλήθος έμπαινε ανεμπόδιστα.
Αφού
πληγώθηκε η καρδιά της απ' αυτό, αποφάσισε ν' αλλάξει ζωή και να εξιλεώσει το
Θεό με τη μετάνοια. Έτσι βάζοντας σαν εγγυήτριά της την Παναγία, υποσχέθηκε ότι
εάν αφήσει να μπει κα να δει τον Σταυρό του Κυρίου, θα ήταν συνετή και φρόνιμη
στο μέλλον και δεν θα μόλυνε πια το σώμα της με πονηρές επιθυμίες και ηδονές.
Όταν
γύρισε μετά στην εκκλησία, αυτή τη φορά μπόρεσε να μπει χωρίς καμιά δυσκολία.
Τότε προσκύνησε το Τίμιο ξύλο και χωρίς να λησμονήσει την υπόσχεση που έδωσε,
αναχώρησε την ίδια μέρα από τα Ιεροσόλυμα κι' αφού πέρασε τον Ιορδάνη μπήκε στα
ενδότερα μέρη της ερήμου, όπου έζησε επί 47 χρόνια μια ζωή πολύ σκληρή και
ασυνήθιστη, χωρίς να δει άνθρωπο, αλλά, έχοντας μοναδικό της θεατή τον Θεό,
προσευχόταν μόνη σ' Αυτόν.
Τόσο
δε αγωνίστηκε, ώστε πέρασε την ανθρώπινη φύση και απόκτησε ζωή πάνω στη γη
αγγελική και υπεράνθρωπη. Τόσο δε υψώθηκε δια μέσου της απάθειας, ώστε
περπατούσε πάνω στα νερά του ποταμού, χωρίς να βυθίζεται. Όταν δε προσευχόταν,
σηκωνόταν από τη γη ψηλά και στεκόταν μετέωρη στον αέρα.
Περί
το τέλος της ζωής της έτυχε να συναντήσει κάποιον ερημίτη, που λεγόταν Ζωσιμάς,
που αφού του διηγήθηκε όλη της τη ζωή, τον παρακάλεσε να της φέρει τα άχραντα
Μυστήρια για να κοινωνήσει. Εκείνος το έκανε την επομένη χρονιά, την Μεγάλη
Πέμπτη.
Αλλά
τον άλλο χρόνο, ξαναγυρνώντας ο Ζωσιμάς την βρήκε νεκρή, ξαπλωμένη στη γη και
κοντά της ένα σημείωμα, που έγραφε: «Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας
Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ' ην εκοινώνησα των αχράντων Μυστηρίων.
Εύχου υπέρ εμού».
