«ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΜΠΑΜΠΑ…;» – ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Β. ΑΛΜΠΑΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΟΜΑ
Αίσθηση προκαλεί η επιστολή του Βασίλη Αλμπάνη που
κατάγεται από τη Μεσσήνη και έχει το πατρικό του σπίτι στην περιοχή, για το
θέμα των τσιγγάνων, την οποία αποστέλλει στην Επιτροπή Ανθρωπιών Δικαιωμάτων
του Ευρωκοινοβουλίου, τον Μεσσήνιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο,
τον Πρόεδρο της Βουλής και τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη και Υγείας, με
χαρακτηριστικό τίτλο: «Γιατί πολεμούν το σπίτι μας μπαμπά…;».
Αυτή άλλωστε, είναι μια πραγματική, αυθόρμητη και…
αθώα ερώτηση, που έκανε ένα παιδί στον πατέρα του, κατά τους πρόσφατους
πυροβολισμούς, με τις σφαίρες να διαπερνούν το σπίτι του, στην πόλη της
Μεσσήνης, γεγονός που είχε αναδείξει η «Φ». Ο κ. Αλμπάνης, μαζί με τον πατέρα
του παιδιού, είχαν μιλήσει στην εφημερίδα μας και η επιστολή αυτή –πραγματική…
φωτιά- έχει διπλή σημασία αφού ο Βασίλης Αλμπάνης είναι ψυχολόγος και
προσεγγίζει ποικιλότροπα το πρόβλημα, δίνοντας όλες του τις διαστάσεις.
Διαστάσεις που… κοινοποιεί και στην Ελληνική Ψυχιατρική και Παιδοψυχιατρική
Εταιρεία, την Παγκόσμια Ψυχιατρική Εταιρεία, την Πανελλήνια Ένωση Νοσοκομειακών
Ψυχολόγων Ελλάδος(ΠΕΝΟΨΥ) καθώς και τον Σύλλογο των Ελλήνων Ψυχολόγων.
Ο…
ΠΟΛΕΜΟΣ
Μετά από κάθε πόλεμο και αφού σιγήσουν τα όπλα
ακολουθεί πάντα απολογισμός των συνεπειών του πολέμου…
Λίγες ημέρες μετά τις λεηλασίες- ληστείες και για
πολλοστή φορά τον καταιγισμό από αδέσποτες σφαίρες, στη συνοικία της Μεσσήνης,
Δαγρέ και Αβέρωφ ένα ερώτημα πλανάται… Ο καλός πολίτης είναι ο τρομοκρατημένος
πολίτης; Ένας τέτοιος πολίτης είναι πιο εύκολα χειραγωγήσιμος από έναν μη
τρομοκρατημένο πολίτη;
Παρότι οι άνθρωποι εμφανίζουν μια εκπληκτική
ικανότητα στο να επιβιώνουν σε αντίξοες καταστάσεις, οι συνθήκες ζωής στην
περιοχή Δαγρέ και Αβέρωφ έχουν σημαδέψει μόνιμα με ψυχικά τραύματα τους
κατοίκους της. Η συνεχής έκθεση στους καθημερινούς πυροβολισμούς, στις
λεηλασίες, στις βιαιοπραγίες και σε φαινόμενα ιλιγγιώδους ταχύτητας υπό την επήρεια
ναρκωτικών ουσιών, έχει σοβαρές επιδράσεις στην καθημερινή ζωή μας. Η συνεχής
πίεση από την εγκληματικότητα μια και συγκεκριμένης ομάδας τσιγγάνων, με όνομα,
διεύθυνση, τηλέφωνο… έχει διαλύσει όποιες ψυχικές σταθερές υπάρχουν. Όσοι δεν
θέλουν αν σηκώσουν το βάρος της ευθύνης τους καλό είναι να μην διαβάσουν την
επιστολή. Ας καληνυχτίσουν το παιδί τους, ας κλείσουν το φως του δωματίου του
και ας κοιμηθούν ήσυχοι. Δεν κινδυνεύουν… Μόνο αν πιστέψεις ότι το «παιχνίδι
είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο…» και αν «υπερασπιστείς το παιδί… γιατί
αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…», θα υπάρξουν λύσεις!
ΤΟ
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ –ΚΥΡΙΩΣ- ΑΠΟ ΤΗΝ… ΟΜΗΡΙΑ
Το ανθρώπινο ψυχικό κόστος είναι ανυπολόγιστο. Οι
ψυχολογικές συνέπειες δεν έχουν τέλος. Το βασικό συναίσθημα που κυριαρχεί είναι
έντονος ψυχικός πόνος, αίσθημα ανεπάρκειας. Τρόμος και φρίκη. Σε κάθε απλό
θόρυβο αναβιώνουμε επίμονα όλα τα γεγονότα. Η γειτονιά μας βρίσκεται σε
κατάσταση ομηρίας με κύριο χαρακτηριστικό, το συναίσθημα της απελπισίας και της
αίσθησης πως είμαστε αβοήθητοι (τίποτα δεν γίνεται, πάλι τα ιδία θα έχουμε, δεν
μπορούμε να κάνουμε τίποτα …) Μια ιδιότυπη ομηρία με όμηρους, δράστες και
διαπραγματευτές… Τα παιδιά ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης πλήττονται
σοβαρότερα. Όπως αναφέρουν οι γονείς τους, εμφανίζουν εφιάλτες με εικόνες
τεράτων, ισχυρούς πονοκεφάλους και ότι τελικά μέσα στην «εμπόλεμη ζώνη» της
γειτονιάς δεν θα τα καταφέρουν. Εμφανίζουν στοιχειά έλλειψης συναισθημάτων,
απομόνωσης και ντρέπονται να μιλήσουν για την βία που τους ασκείται. Μάλιστα,
λόγω των συχνών πυροβολισμών έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα αγχώδους προσκόλλησης
στους γονείς τους, σχολική άρνηση και λόγω του έντονου φόβου, νυχτερινές
ενουρήσεις(παλινδρόμηση σε προηγούμενα στάδια ψυχοκοινωνικής εξέλιξης) και το
χειρότερο, να εμφανίζεται το φαινόμενο της ταύτισης με τον θύτη(«να τους
σκοτώσουμε πριν μας σκοτώσουν…»)! Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός
ψυχολόγος για να καταλάβει πως τραυματίζεται η ψυχή του παιδιού που είναι
κλεισμένο μέσα στο σπίτι του με κλειστά παράθυρα και υψωμένους τοίχους και
ακούει πυροβολισμούς να χτυπούν το σπίτι του. Να ακούει σε καθημερινή βάση ποιο
σπίτι λεηλατήθηκε, αν κάποιος γέροντας αιματοκυλήθηκε για λίγα σεντς του ευρώ.
Πριν ακόμα γευτεί τις ομορφιές της ζωής να αισθανθεί το φρικτό συναίσθημα του
επικείμενου θανάτου. Και αυτό το τρομακτικό συναίσθημα δεν θα σβήσει ποτέ στη
πορεία της ζωής του. Θα μετατραπεί σε φοβίες, νευρώσεις κρίσεις πανικού και
σοβαρές διαταραχές τόσο στην εφηβεία όσο και στη ενήλικη ζωή. Η καθημερινή
άσκηση βίας, δημιουργεί αισθήματα δίκαιης αγανάκτησης, αποστροφής, αλλά
δυστυχώς και εκδίκησης, σε έναν ψυχισμό τραγικά ευάλωτο… Ειδικά οι πυροβολισμοί
με σφαίρες που σφηνώνονται μέσα στα παιδικά δωμάτια, κατακλύζουν με ανυπόφορο
και οξύ φόβο. Η συνεχής μας έκθεση και η προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε όλα
τα παραπάνω, η προσπάθειά μας να προστατέψουμε την σωματική ακεραιότητα μας
(π.χ. εγκυμονούσα, δέχθηκε μπουνιές στην κοιλία της κατά την διάρκεια της
εγκυμοσύνη της με σοβαρό κίνδυνο αποβολής του κυήματος) δημιουργεί έντονη
καταθλιπτική διάθεση, σχεδόν κάθε μέρα και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας.
Δεν είναι λοιπόν τυχαία η εμφάνιση μιας αγχώδους αναμονής, μιας απρόβλεπτης
καταστροφής στην γειτονιά μας: Με αυτόν τον τρόπο αντικαθίσταται κάθε αίσθημα
ασφάλειας με μια οδυνηρή, αγχώδη αναμονή του αγνώστου, σε ένα μόνιμο
καταδιωκτικό άγχος. Σε αυτές τις συνθήκες, ένας αγχώδης φόβος κυριαρχεί που δεν
επιτρέπει καμιά άλλη σκέψη, κανένα άλλο συναίσθημα.
ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Είναι πολύ πρόσφατη η εικόνα, κάτοικος της
γειτονιάς μας σε διαπληκτισμό με τσιγγάνο της γειτονίας, ο οποίος ήταν υπό της
επήρεια χρήσης ουσιών, βρέθηκε να διαπραγματεύεται -σαν άλλος όμηρος σε
κατάσταση ομηρίας- τη ζωή της αφού της «κόλλησε» την καραμπίνα στον κρόταφο.
Είναι πρόσφατη η εικόνα, λίγες μέρες πριν, όπου με
τσεκούρια λεηλάτησαν και κατέστρεψαν κάθε σημείο του σπιτιού μου, προσπαθώντας
να βρουν τη λεία τους! Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν ήταν κατά τη
διάρκεια της ληστείας οι γονείς μου μέσα στο σπίτι ….
Αρνούμαι να ξεχάσω το πρόσωπο και τα λόγια και του
ιατρού στο Κέντρο Υγείας Μεσσήνης: «Αδελφή, έλα γρήγορα… ετοιμάζεται για
έμφραγμα!», μετά από τη ληστεία και λεηλασία με τσεκούρια . Θα μου πείτε:
«Εντάξει βρε αδελφέ… πως κάνεις έτσι; Ανακάλυψες την Αμερική; Δεν το ξέρεις ότι
ο πόλεμος έχει παράπλευρες απώλειες;». Πάσο… Λίγο η ένταση της στιγμής, λίγο τα
λόγια του παππά, υπομονή Αντωνάκη μου.. .μέρα είναι, θα περάσει… Η ανθρώπινη
αξία της ζωής στη περιοχή Δαγρέ και Αβέρωφ χάνεται κάτω από το βάρος της
λεηλασίας και της σφαίρας. Οι εικόνες της λεηλασίας ωχριούν μπροστά στη σφαίρα
μέσα στο παιδικό δωμάτιο. Όλα τα υπόλοιπα, απαξίωση του περιουσιακού στοιχείου,
επιθέσεις αδέσποτων σκύλων, ηχορύπανση τέτοιας έντασης όπου οι κάτοικοι ξυπνούν
τη νύχτα έντρομοι, με έντονες ταχυκαρδίες και με εφιδρώσεις(στη γειτονιά μας τα
περισσότερα σπίτια είναι μονοκατοικίες, όπου υπό την επήρεια ουσιών με τη
διαπασών στο τέρμα, τινάζουν στην κυριολεξία τη γειτονιά στο… πόδι) λεκτικοί
προπηλακισμοί, αυτοκίνητα να τρέχουν στους δρόμους της γειτονιάς με ιλιγγιώδη
ταχύτητα αφού οι οδηγοί τους συνήθως είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, η
υγειονομική βόμβα (κάθε μέρα έξω από τις πόρτες μας μαζεύουμε κόπρανα, οι κάδοι
αδειάζονται και τα σκουπίδια σκορπίζονται στους δρόμους), οι φωτιές που βάζουν
κατά καιρούς σε εύφλεκτα υλικά (λάστιχα) αποτελούν απλές υποσημειώσεις, θεωρίες
για το φοιτητικό αμφιθέατρο (και κατατάσσονται στη λεγόμενη
μικρό-εγκληματικότητα της περιοχής όπως αρέσκονται να τα χαρακτηρίζουν) μπροστά
στην εικόνα της αδέσποτης σφαίρας.
Ωχριούν και αποτελούν «υψηλή διανόηση» στο
κεφάλαιο με τίτλο «ανθρώπινη ζωή», μπροστά στον ανελέητο λιθοβολισμό
δωματίου καλοκαίρι όντας, με ανοιχτό
παράθυρα λόγω ζέστης, όπου λίγα δευτερόλεπτα πριν και εντελώς συμπτωματικά,
είχε αλλάξει δωμάτιο η γιαγιά με την εγγονή της. Τι θα γινόταν αν οι σφαίρες
-πέτρες κατέληγαν πάνω στο σώμα- κεφάλι ενός τρίχρονου κοριτσιού αρνούμαι να το
σκεφτώ, να το ξέρω… Φρίκη και όνειδος. Και αυτή η φρίκη δεν ανήκει στο
παρελθόν! Τα μάτια είναι «τα παράθυρα της ψυχής» λένε και έχουν δίκιο. Αδυνατώ
να πιστέψω ότι τα ανοιχτά παράθυρα ελέω καλοκαιριού θα άλλαζαν μια για πάντα,
έτσι απλά… τη θέση της ψυχής ενός τριχρόνου κοριτσιού πάνω σε αυτόν τον κόσμο…
Η…
ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΚΑΙ Η… ΦΥΛΑΚΗ
Η γειτονιά έχει απομονωθεί, οι φίλοι και οι συγγενείς
έχουν σταματήσει να μας επισκέπτονται και κάθε απόπειρα ενδιαφέροντος ή
ευχαρίστησης στη ζωή, πέφτει στο κενό. Τα σπίτια παρακολουθούνται από τη
συγκεκριμένη ομάδα τσιγγάνων, «διαβάζουν» την καθημερινότητα του σπιτιού και
της οικογενείας, χαρτογραφούν τις κινήσεις και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή.
Μια επίσκεψη ενός προσφιλούς προσώπου ή η έξοδος της οικογενείας σε ένα σουπερ
μάρκετ, σε μια κοινωνική δραστηριότητα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της
ασφάλειας. Ουδείς μπορεί να απομακρυνθεί αν πρώτα δεν αφήσει κάποιον πίσω να
«φυλάει» το σπίτι. Το κάθε σπίτι σαν άλλη φυλακή, έχει τους δεσμοφύλακες της
που είναι τα μέλη κάθε οικογένειας! Η ημέρα χωρίζεται σε βάρδιες και κάποιος
πρέπει να μείνει πίσω να κρατεί… Θερμοπύλες, ώστε το άλλο μέλος να πάει να πληρώσει
λογαριασμούς, να αγοράσει τρόφιμα κ.α. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει ταυτόχρονα!!!
Ακόμα και σε σοβαρές κοινωνικές υποχρεώσεις δεν μπορούν να παρευρεθούν όλα τα
μέλη της οικογένειας. Στο μνημόσυνο θα πάει ο ένας, στην κηδεία ο ένας στο γάμο
ο ένας. Είναι συγκλονιστικό ότι όταν στη γειτονιά μας είχαμε ένα ευχάριστο
γεγονός(γάμος) επιστρατεύτηκε ιδιωτική εταιρεία –Σεκιούριτι- να προστατέψει τα
σπίτια!!!
Το αίσθημα της ταπείνωσης και της ντροπής είναι
πανταχού παρόντα. Είναι συναισθήματα που οδηγούν σε εκρήξεις θυμού,
καταθλίψεις, σοβαρές αϋπνίες που επιδεινώνουν τα ήδη σοβαρά σωματικά προβλήματα
που έχουν οι κάτοικοι, κυρίως της τρίτης ηλικίας. Έντονοι παρεισφρητικοί
εφιάλτες που οδηγούν σε έντονα νυχτερινά ξυπνήματα. Αποτέλεσμα η λήψη πολλών
ψυχιατρικών φαρμάκων κυρίως αγχολυτικών, ηρεμιστικών και υπναγωγών! Τα
συναισθήματα της ταπείνωσης, της απελπισίας, της ντροπής και του εξευτελισμού
στη γενιά που έχτισε τούβλο- τούβλο, κεραμιδί – κεραμιδί τη Μεσσήνη
επιδεινώνονται κυρίως από τρεις παράγοντες.
ΤΟ
ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΤΟΥ… ΚΑΚΟΥ
Η θεσμική διάψευση από πλευράς της Αστυνομικής και
Δημοτικής αρχής «ότι δεν υπάρχει εγκληματικότητα στην περιοχή και όλα είναι
υπερβολές… Όταν όμως η πίεση που ασκείται φέρνει αποτελέσματα, τότε η αλήθεια
τους πέφτει πάνω στο τραπέζι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, μας έχουν δέσει
τα χέρια…» Ο ψυχικός αστερισμός που περιλαμβάνει την εξαπάτηση, την χλεύη, τον
εξευτελισμό, την άρνηση της πραγματικότητας έχει όνομα. Λέγεται διαστροφή!!!
Ποτέ δεν μάθαμε με τι υλικό έχουν δεθεί τα χέρια τους και κυρίως ποιος ς τους
τα έδεσε.
Ίσως γιατί ως σοβαροί επιστήμονες της Δημοτικής
και Αστυνομικής αρχής νέας και απελθούσας τους ενδιαφέρει η ιστορική έρευνα και
αφήνουν αναπάντητα τα ερωτήματα για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Άλλωστε αυτή
δεν είναι η μεγάλη αγωνία κάθε γονέα;;; να μεγαλώσει το παιδί του και να έχει
δουλειά… Βοηθάει και στην μείωση της ανεργίας …νέες θέσεις εργασίας ανοίγονται
στον ορίζοντα
Από έναν ανάστροφο ρατσισμό και μια
επανα-θυματοποίηση αφού πολλές φορές ακούμε: «Εεε, για να πάτε να μείνετε εκεί
άρα τα ήθελε ο κ….. σας… ή αφού τα ξέρατε γιατί αγοράσατε σπίτια εκεί;» Ένας
ιδιόμορφος αποκλεισμός που ενισχύει το βίωμα της ομηρίας και τις
ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις
Υπηρέτηση της δημοσίας εικόνας και όχι της
δημόσιας ασφάλειας.
Το σκηνικό σε ένα καλά σκηνοθετημένο έργο στήνεται
ως εξής. Όταν η κατάσταση φτάσει στο μη περεταίρω τότε ομάδα αστυνομικών
εμφανίζεται στο κέντρο της πόλης. Η λαβωμένη εικόνα της δημόσιας εικόνας πρέπει
πάση θυσία να αποκατασταθεί. Το μήνυμα πρέπει να σταλεί. Η επιχειρηματική και
καταναλωτική δραστηριότητα πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί. Όταν βεβαία
απευθυνόμαστε προς τους αστυνομικούς με το αφελές ερώτημα: «Μα καλά τι κάνετε
εδώ; Γιατί δεν πάτε εκεί που βρίσκεται η συγκεκριμένη ομάδα –μαφία, η απάντηση
είναι πάντα γνωστή. Εδώ μας έδωσαν εντολή να μείνουμε»… Ίσως τελικά ο σοφός
λαός έχει δίκιο όταν λέει «άλλου τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες».
Είναι η γελοιοποίηση της ασφάλειας. Ο θρίαμβος της άχρηστης εικόνας, ο θρίαμβος
της ταπείνωσης και του ψυχικού εξευτελισμού αφού το αίσθημα της κοροϊδίας είναι
πανταχού παρών. Είναι η δημόσια εικόνα που ενισχύει το βαθύ αίσθημα της ενοχής
λόγω της αδυναμίας να προστατέψει και να ανακουφίσει ο γονέας το παιδί του και
τούμπαλιν.
Η
ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ…
Χαρακτηριστικότερο όλων είναι το ερώτημα γιατί
έδιωξαν οικογένειες τσιγγάνων από στην περιοχή του ποταμού Παμίσου. Εκτός
αστικού ιστού και χωρίς να δημιουργούνται ιδιαίτερα θέματα. Η απάντηση στο
ερώτημα βρίσκεται λίγα μετρά πιο κάτω. Τρία μεγάλα σουπερ μάρκετ εγκαταστάθηκαν
στην κυριολεξία μέσα σε μια νύχτα. Έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για να
«καθαριστεί και να ευπρεπιστεί» η περιοχή του Παμίσου αφού οι πολυεθνικές
αλυσίδες καταστημάτων θέλουν ένα «καθαρό, απολυμασμένο και ασφαλές» περιβάλλον
χωρίς να διατρέχει κανένα κίνδυνο η διαδικασία κατανάλωσης και παραγωγής
υπεραξίας. Δημιουργήθηκε έτσι, ένας χώρος ελεύθερης και άνετης κατανάλωσης (πχ
μεγάλα παρκινγκ) υπό την προϋπόθεση βέβαια, ο περαστικός να νιώσει ασφαλής και
να μεταμορφωθεί με επιτυχία σε αγοραστή! Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να αποφευχθούν απρόβλεπτες συναντήσεις,
διασταυρώσεις… του πελάτη και της υποψήφιας σφαίρας (ουδεμία σχέση με την
τελετή απονομής Όσκαρ, για να μην μπερδευτούμε και παρεξηγηθούμε). Ήδη οι
πρώτες πινακίδες δίπλα στη γέφυρα του ποταμού, ενημερώνουν τους επισκέπτες της
πόλης και των γύρω περιοχών για τα έργα ανάπλασης που επίκεινται και για τις
κορδέλες που θα κοπούν… οσονούπω! Λειτουργώντας σαν το θερμοκήπιο που επωάζει
το αυγό του φιδιού… η δημόσια εικόνα τροφοδότησε επί χρόνια τον κύκλο της βίας,
το αίσθημα της παντοκρατορίας και παντοδυναμίας της συγκεκριμένης ομάδας
τσιγγάνων, οδηγώντας σε νέο κύκλο βίας και λεηλασιών. Δίπλα στα αμιγώς
ψυχολογικά και ψυχιατρικά παθολογικά έρχεται και η σωματική αποδιοργάνωση.
ΤΑ
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ… ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Έντονα καρδιακά νοσήματα λόγω του καθημερινού
στρες και του βιώματος απειλής της ζωής, εγκεφαλικά επεισόδια , εμφράγματα,
βαριά αυτό-άνοσα νοσήματα , έντονες κρίσεις υπέρτασης σε καρδιακούς ασθενείς με
αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ή επιδείνωσης του καρδιολογικού νοσήματος η
εγκεφαλικού επεισοδίου, ισχυρές αϋπνίες, διαβητικοί ασθενείς στους οποίους
απορρυθμίζονται οι τιμές τους με κίνδυνο για της ζωή τους, χρόνιοι πόνοι
αγνώστου αιτιολογίας αποτελούν μερικά μόνο από τα σωματικά νοσήματα. Το
πρόβλημα είναι κατεξοχήν πολιτικό και κοινωνικό. Οι τσιγγάνοι στη γειτονιά μας
λειτουργούν ταυτόχρονα ως θύτες και θύματα, ως όμηροι και δράστες. Πάνω στις
πλάτες τους φτιαχτήκαν πολιτικές και κομματικές καριέρες. Κρίθηκαν Δημοτικές
Αρχές. Λειτούργησαν σαν μια δεξαμενή που ποτίζει και ρυθμίζει την εκλογική
διαδικασία. Υπήρξε ανάγκη του συστήματος να κρατηθούν οι άνθρωποι αυτοί σε
συνθήκες γκετοποίησης, αμορφωσιάς και απόλυτης ένδειας. Άλλωστε όσο μεγαλώνει η
φτώχεια, τόσο μεγαλώνει και ο βαθμός χειραγώγησης και τόσο πιο εύκολη είναι η
εξαγορά της συνείδησης. Λίγα καθρεφτάκια, όπως έκαναν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι
στους «βάρβαρους και απολίτιστους ιθαγενείς» κανά επιδοματάκι, δωράκια τις
γιορτές, πολλές φορές φτάνουν να καλύψουν τα πάντα. Η γειτονιά μας λειτούργει
σαν μια ιδιότυπη φυλακή. Δεν μπορούμε να αποδράσουμε αλλά το οξύμωρο και το
περίεργο είναι ότι και οι δεσμοφύλακές της, επίσης δεν μπορούν! Μέσα σε αυτόν
τον «κλειστοφοβικό βίο» , χωρίς ίχνος ελεύθερου χώρου, εκτίουν και αυτοί την
ποινή τους χωρίς όμως να το ξέρουν!
Οι καθημερινοί νυχτερινοί ξυλοδαρμοί μικρών αθώων
παιδιών αυτό αποδεικνύει. Μανάδες να προσπαθούν να προστατέψουν τα παιδιά τους
από τον σιδερολοστό που κρατά υπό την επήρεια ουσιών ο πα-τέρας τους, και τα παιδία
τεσσάρων –πέντε χρόνων να προσπαθούν έντρομα στο φουστάνι της μητέρας τους να
βρουν το δικό τους καταφύγιο. Ίσως είναι η επόμενη γενιά προσπαθώντας να
επαναλάβει το τραύμα της, θα επιχειρήσει να το «λύσει» μέσα από έναν διατροφικό
μηχανισμό της επανάληψης. Ο κύκλος της βίας δεν έχει πρόσημο, ούτε φύλο, ούτε
χρώμα. Πυροβολώντας τον άλλον, πυροβολείς ένα μέρος της ταυτότητάς σου. Βασική
αρχή της κοινοτικής ζωής.
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΟΝ
ΤΟΠΟ ΜΑΣ
Ήδη οι σκέψεις και οι συζητήσεις για μαζικές
εγκαταλείψεις ή «αποδράσεις» από τα σπίτια μας, πολλαπλασιάζονται. Γνωρίζουμε
βέβαια ότι αυτά που θα μείνουν, θα λεηλατηθούν (όπως έχει γίνει με αντίστοιχο
σπίτι της γειτονιάς όπου ξήλωσαν μέχρι και τους σωλήνες της ύδρευσης).
Δυστυχώς, αρκετοί κάτοικοι της γειτονιάς μου είναι άνθρωποι που ήρθαν από τα
χωρία τους, πούλησαν ότι είχαν και αγόρασαν ένα σπίτι με θυσίες, προσφέροντας
τα μέγιστα στην τοπική οικονομία της Μεσσήνης, χτίζοντας…. στην κυριολεξία με
την δουλειά τους, την πόλη και είναι αυτοί που θα ζήσουν ένα νέο ξεριζωμό!
Είναι η γένια της μετανάστευσης η γένια των πατεράδων μας, όπου μετά τον πόλεμο
για μια ακόμη φορά, θα βιώσει το βαθύ τραύμα του βίαιου ξεριζωμού! Μια νέα,
ιδιότυπη προσφυγιά που δεν διαφέρει τελικά από τον Σύριο πρόσφυγα που φεύγει
από το σπίτι του προκειμένου να γλιτώσει τη ζωή τη δική του και των παιδιών του
από τις σφαίρες του πόλεμου! Ας μου βρει κάποιος μια διαφορά»… Καθείς εφώ
ετάχθη!
Και κάτι τελευταίο: Όταν το πλήρες μέγεθος του
Ολοκαυτώματος δημοσιοποιήθηκε στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα
επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε για την υπεράσπιση του γερμανικού λαού ήταν ότι
οι χειρότεροι φόβοι του, ήταν γνωστοί μόνο σε ένα περιορισμένο αριθμό ανώτατων
Ναζί και ότι ο γερμανικός λαός δεν γνώριζε τίποτα για όσα συνέβαιναν στην κατά
τα άλλα πολιτισμένη Γερμανία… Πώς είναι δυνατόν η εξολόθρευση εκατομμυρίων
ανθρώπων να μπορούσε να πραγματοποιηθεί στην καρδιά της Ευρώπης χωρίς να
γνωρίζει κανείς; Ένα είναι βέβαιο. Κλείνοντας το στόμα, τα μάτια του και τα
αυτιά του, ο τυπικός γερμανός πολίτης, δημιούργησε για τον εαυτό του την
ψευδαίσθηση ότι δεν γνώριζε, επομένως δεν ήταν συνεργός σε όσα συνέβαιναν έξω
από την πόρτα του. Οι αποκαλύψεις της Μπρουνχιλντε Πομζέλ είναι συγκλονιστικές.
Από το 1942 έως το 1945 υπήρξε στενογράφος ενός από τους μεγαλύτερους εγκληματίες
της ανθρωπότητας. Του Γιοζεφ Γκαιμπελς. Λίγο πριν τον θάνατο της σε ηλικία 106
ετών αφηγείται τη ζωή της με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Μιλά για το βάρος και τα
όρια της προσωπικής ευθύνης, μια τρομακτική προειδοποίηση για το παρόν και το
μέλλον. Κανείς δεν χρειαζόταν πλέον να απολογηθεί για τίποτα αφού «….. δεν
θέλαμε να ξέρουμε»!
Με εκτίμηση,
Βασίλης
Αλμπάνης
Ψυχολόγος –
Ψυχοθεραπευτής
