ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ: ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΣΚΛΗΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΡΩΣΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ
Μια
«τεχνητή κρίση» δημιουργημένη από μια «εκκοσμικευμένη» Εκκλησία χαρακτηρίζει το
ουκρανικό ζήτημα ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος που μόλις μια μέρα μετά
την ιστορική απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ξεκαθαρίζει πως η
Αθήνα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Μόσχα. Μιλώντας στο orthodoxia.info ο
μητροπολίτης Χρυσόστομος αποκαλύπτει ότι πράγματι υπήρξαν ισχυρές ρωσικές
πιέσεις σε Έλληνες μητροπολίτες και ξεκαθαρίζει πως η Ιεραρχία «δεν υποχωρεί σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις
παρακρατικού τύπου».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΥΔΑΡΟ
Σεβασμιώτατε, τί αποφάσισε τελικά η Ιεραρχία;
Η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε
το αναφαίρετο κανονικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχου να ανακηρύσσει το
Αυτοκέφαλο και έδωσε την εξουσιοδότηση έτσι όπως την είχε ήδη ο Αρχιεπίσκοπος,
την επαναβεβαίωσε δηλαδή, να διαχειριστεί εκείνος στο πλαίσιο των δικών του
αρμοδιοτήτων, τον τρόπο με τον οποίο θα οδηγηθούμε στην μνημόνευση και την
αναγραφή του ονόματος του νέου προκαθημένου της Ουκρανικής Εκκλησίας στα Εκκλησιαστικά
Δίπτυχα.
Τους τελευταίους μήνες ακούστηκαν
πολλά για ισχυρές και σοβαρές πιέσεις Ρώσων εκκλησιαστικών -και όχι μόνο-
αξιωματούχων προς ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ακούστηκαν πολλά και
εντός της Ιεραρχίας, απ’ ότι μάθαμε. Τι ισχύει τελικά;
Όντως υπήρξαν τέτοιου είδους
κινήσεις, απειλές, μεθοδεύσεις να επηρεάσουν συνειδήσεις και να οδηγήσουν την
Ιεραρχία να μην φτάσει στην απόφαση την οποία έφτασε. Αλλά πρέπει να γνωρίζουν
όλοι αυτοί οι κύριοι, δύο πράγματα:
Πρώτον ότι η Εκκλησία και ειδικότερα
η Εκκλησία της Ελλάδος δεν εκβιάζεται και δεν απειλείται από κανέναν. Είμαστε
μια Αυτοκέφαλη Εκκλησία με πάρα πολύ ισχυρό, θεολογικό δυναμικό και πάρα πολύ ενσυνείδητους ιεράρχες
που γνωρίζουν ποιος είναι ο καταλυτικός ρόλος τους μέσα στα διορθόδοξα και στα
διαχριστιανικά θέματα.
Και το δεύτερο. Όλες αυτές οι
μεθοδεύσεις τις οποίες κάνει η Εκκλησία της Ρωσίας επιβεβαιώνει ότι είναι μια
Εκκλησία η οποία βρίσκεται στην κατάσταση της εκκοσμίκευσης. Διότι όταν μια
Εκκλησία χρησιμοποιεί μεθόδους και μέσα για να ασκήσει πιέσεις προς τις άλλες
Εκκλησίες με κίνητρα καθαρά πολιτικά και εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων,
τότε αυτό είναι μια καθαρή εκκοσμίκευση.
Πρέπει να πούμε δε, ότι η ίδια η
Ρωσική Εκκλησία δημιούργησε αυτή την τεχνική κρίση και την ένταση, διότι
ακριβώς είχε θέσει λανθασμένα το Ουκρανικό ζήτημα ως θέμα ζωτικής σημασίας για
την ίδια την Εκκλησία της Ρωσίας. Και αυτό ήταν το μεγάλο λάθος.
Θα δούμε «αντίποινα» από την
Εκκλησία της Ρωσίας με βάση τις απειλές που έχουν διατυπωθεί έως και δύο ημέρες
πριν την Ιεραρχία;
Εύχομαι να μην οδηγηθεί η
Εκκλησία της Ρωσίας σε τέτοιου είδους κινήσεις, οι οποίες στο τέλος θα την
απομονώσουν από τις λοιπές ορθόδοξες Εκκλησίες και θα έχει πραγματοποιήσει ένα
διπλό λάθος, το οποίο δεν θα θεραπευθεί πολύ εύκολα.
Φοβόμαστε κάτι εμείς σαν Αθήνα,
σαν Εκκλησία της Ελλάδος;
Οχι δεν φοβόμαστε τίποτα και αυτό
το επιβεβαίωσε και το εξέφρασε με απόλυτο τρόπο η χθεσινή Ιεραρχία της
Εκκλησίας με την απόφασή της ότι δηλαδή δεν φοβάται κανέναν και δεν υποχωρεί σε
τέτοιου είδους μεθοδεύσεις παρακρατικού τύπου.
Αν δεν κάνω λάθος στη συνεδρίαση
της Ιεραρχίας ουσιαστικά είδαμε ότι Αθήνα και Φανάρι τελικά είναι πιο κοντά απ’
όσο και οι ίδιες το νομίζουν.
Πάντα το Φανάρι και η Αθήνα, η
Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν σε αρμονικές σχέσεις,
έστω και αν για άλλα θέματα πολύ ήσσονος σημασίας υπήρξαν κάποιες στιγμές,
σκιές ή σύννεφα στις σχέσεις αυτές. Στην ουσία όμως και στην συνείδηση των δύο
Εκκλησιών υπάρχει αγαστή συνεργασία, σύμπτωση απόψεων, συναντίληψη και επιπλέον
υπάρχει και η διάθεση της βοήθειας της μιας προς την άλλη.
Ο Άγιος Πατρών φέρεται ότι είπε
μέσα στην Ιεραρχία, ότι ο Αρχιεπίσκοπος έπρεπε να έχει μνημονεύσει από την
πρώτη στιγμή για να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
Όντως, και η δική μου άποψη ήταν
ότι έπρεπε από την πρώτη στιγμή που ανακηρύχθηκε το Αυτοκέφαλο, ο Προκαθήμενος
της Εκκλησίας μας να μνημονεύσει τον νέο Προκαθήμενο και να στείλει το ειρηνικό
γράμμα.
Όμως ο Μακαριώτατος θεωρώ ότι
ζύγισε τα πράγματα, είδε ότι ακόμα το Σώμα των Ιεραρχών δεν ήταν τόσο έτοιμο να
δεχθεί δηλαδή με τόση ευκολία και
αμεσότητα αυτό που έπρεπε να κάνει και που τελικά θα κάνει. Προσπάθησε με σύμμαχο το χρόνο να πείσει την πλειοψηφία της
Ιεραρχίας για την αναγκαιότητα αυτού του Αυτοκεφάλου και επιπλέον ότι πρέπει να
το κάνουμε γιατί αυτό μας επιτάσσει και μας υποδεικνύει και η Ιστορία μας και
οι σχέσεις μας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
