ΡΕ, ΠΟΥ ΠΑΜΕ;
Γράφει ο Καθηγητής
Μουσικής – Πρωτοψάλτης, Άρχων Μαΐστωρ της Αγίας του Χριστού Μεγάλης
Εκκλησίας, Γιώργος
Χατζηθεοδώρου
Πριν από πολλά χρόνια ο μεγάλος μας ηθοποιός Βασίλης
Αυλωνίτης είχε καθιερώσει μια φράση που είχε γίνει κωμικό σλόγκαν. Ήταν το «
Ρε, πού πάμε, πού πάμε…». Την εποχή εκείνη και για αρκετά χρόνια αργότερα
προκαλούσε γέλιο. Σήμερα θα έλεγα προκαλεί σκεπτικισμό και απορία, γιατί
πράγματι με τα όσα κατανοητά ή και ακατανόητα μας συμβαίνουν εντός και εκτός
του ελληνικού χώρου εύκολα θα αναρωτηθούμε όπως ο Αυλωνίτης και θα πούμε: Βρε
που πάμε…
Διάβασα και είδα χθες και σήμερα τρεις ειδήσεις που τις συνδέει
μια κοινή συνισταμένη, γιατί και στις δυο πρωταγωνιστούν «παιδιά» Μία
αποτρόπαιη που ελάχιστα μέχρι στιγμής έχει απασχολήσει την κοινή γνώμη-εξαιρώ
την τοπική κοινωνία στην οποία διαπράχθηκε- τα μέσα ενημέρωσης και την
πολιτεία, μια άλλη ασήμαντη, η οποία και παρά την ασημαντότητά της ήδη
φιλοξενείται με μεγάλη προβολή στα ενημέρωσης και βέβαια με τη συνδρομή της
στην εξαιρετικά παρούσας πολιτείας -ήδη υπάρχει και σχετική τοποθέτηση του
αρμοδίου Υπουργού- σε κάτι τέτοιες περι-πτώσεις. Και ακόμα άλλη μια για την
οποία θα μιλήσω πιο κάτω.
Συγκριμένα αναφέρομαι:
1. Στην αποτρόπαια πράξη «παιδιών» τα οποία δίκην βαρβάρων
αλλοφύλων κατακτητών, εσκύλευσαν νεκρούς σε ένα νεκροταφείο της Μεσσηνίας…
2. Στην τρομερά εγκληματική, αντιδημοκρατική,
φασιστικίζουσα, την προσβάλλουσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, και την προσωπικότητα
του «παιδιού» και δεν ξέρω, κατά πολλούς, τι άλλο, μετά από την οποία ήδη
ζητείται μέσω του εισαγγελέα η κεφαλή αστυνομικού επί πίνακι, επειδή έριξε ένα
δυο φάπες σε ένα εντεκάχρονο «παιδί»-εμένα μου φάνηκε δεκαεξάχρονο-, που ποιος
ξέρει τι χριστοπαναγίες κατέβασε στον αστυνομικό ώστε να τον εξαναγκάσει να το
χαστουκίσει…
3. Στην περίπτωση του μαθητή που κυνηγούσε στην τάξη,
απειλούσε και έβριζε χυδαία την καθηγήτριά του. Που να τολμήσει κανένας
καθηγητής να κρατήσει το «παιδί» η και να το χαστουκίσει… πάει η θέση του… Και
όλα αυτά μέσα σε δύο ημέρες από «παιδιά»…!!!
Όμως μην ανησυχείτε, Θα δείτε ότι, θα πέσουν, λόγω του ότι
είναι «παιδιά», στα πολύ μαλακά, εκτός εννοείται του οργάνου της τάξεως. Έτσι,
στην μεν πρώτη περίπτωση θα αθωωθούν, γιατί κάποιος άλλος τα έβαλε τα « παιδιά»
- αυτό θα επι-κρατήσει ως δικαιολογία - να κάνουν ότι έκαναν. Στη δε δεύτερη
περίπτωση, ούτε ψύλλος στον κόρφο του άτυχου αστυνομικού οργάνου. Εδώ θα
ισχύσει το ερώτημα «Αφού δεν ήξερες, δεν ρώταγες να μάθεις» Και βέβαια όφειλε
να ρωτήσει, για να ξέρει ότι έτσι και έσπρωχνε κανένα από τα «παιδιά» θα
έβρισκε το διάβολό του. Τώρα θα μου πείτε και αν τα «παιδιά» πετούσαν στον
αστυνομικό τίποτα άλλο και τον έστελλαν εις τας ουρανίους μονάς; Ε, θα
εθεωρείτο παράπλευρη απώλεια και θα γύριζε αυθημερόν η σελίδα. Όσο για την
τρίτη περίπτωση, τα πράγματα θα λειτουργήσουν πιο απλά. Η ταλαίπωρη η
καθηγήτρια θα «πεισθεί» όχι μόνο να μην υποβάλει μήνυση, αλλά θα πιεσθεί να
βάλει και μεγάλο βαθμό στο καλό «παιδί» και θα δεχθεί κανένα κουτί γλυκά ως
δώρο για την «κατανόησή» της! Και όλα μέλι γάλα. Αρκεί να μη θιχθεί το κύρος
και η αξιοπρέπεια του «παιδιού», που είναι και μικρό και νευρικό. Όσο για την
αξιοπρέπεια και το κύρος του δασκάλου, δεν πα να κουρεύονται.;
Τα παιδιά και τα παιδιά .Προς Θεού μην ενοχληθούν. Εγώ
βέβαια ως εκπαιδευτικός με πολύχρονη πείρα γνωρίζω πως ήδη από την ηλικία
10-11-χρόνων τα «παιδιά» έχουν διαμορφώσει χαρακτήρα και έχουν πλήρη επίγνωση
των πράξεών τους. Πάει αυτό. Ξέρω επίσης ότι τα σημερινά παιδιά από 10 χρόνων
και πάνω γνωρίζουν πολύ περισσότερα από από, ότι πατεράδες τους και οι
παππούδες τους. Άρα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως και οι ενήλικες…
Όμως που και πως...όταν στο όνομα ή και την ανοχή της
περίφημης σύγχρονης Δημοκρατίας μας, οι διάφοροι αντεξουσιαστές, ή αλλιώς
αναρχικοί ή κουκουλοφόροι ή μπαχαλάκιδες ή παραβατικοί (έτσι ονομάζονται τώρα
κομψά οι πάσης φύσεως χαραμοφάηδες αληταράδες), προχωρούν ακάθεκτα, και
ανενδοίαστα –βάλτε και το ατιμώρητα- και καταστρέφουν ιδιωτικές και κρατικές
περιουσίες, απειλούν ζωές, εκβιάζουν καταστάσεις, καίνε τα εθνικά μας σύμβολα
καταστρέφουν και μιαίνουν τα θρησκευτικά μας κειμήλια, ποδοπατούν την πίστη
μας- πρόσφατα κάποιος από αυτούς, τους δεν ξέρω τι είναι, ημίγυμνος, είχε
κρεμασμένο το σταυρό στα γεννητικά του όργανα και έκανε ανενόχλητος, προς δόξαν
της Δημοκρατίας μας, σουλάτσο στο Σύνταγμα… Και μπροστά σε όλα αυτά το Κράτος
με φοβικά σύνδρομα, για να μην πω ψοφοδεές, παρακολουθεί σχεδόν εκ του μακρόθεν
τα τεκταινόμενα και τους δράστες τους, τους αποκαλεί –εδώ γελάνε- συλλήβδην
«παιδιά»». Τα «παιδιά» των Εξαρχείων, τα «παιδιά» του Ρουβίκωνα, τα «παιδιά»
των καταλήψεων και πάει λέγοντας… «Παιδιά» είναι, παίζουν. «Παιδιά» αθώα λοιπόν
όλοι και ως παιδιά τους αντιμετωπίζουμε.
Θα ρωτήσει κανείς και εμείς που δεν είμαστε παιδιά τι
κάνουμε. ως οικογένεια, ως κοινωνία και ως πολιτεία, Απλά παριστάνουμε τα
παιδιά σαφέστατα και καθημερινά, αφού όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας «των οικιών
ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν». Και άδομεν ως οικογένεια ,ως κοινωνία ως
Πολιτεία. Οι έννοιες νόμος και τάξη έχουν ενταχθεί στις απεχθείς, υβριστικές
και απευκταίες-καλά για το Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια, δεν μιλώ γιατί μπορεί
να το διαβάσει και κανένας «προοδευτικός εισαγγελέας». Μόλις που πρόλαβε ή
μάλλον τόλμησε ο Υπουργός να πει ότι θα επιβληθεί ο νόμος και η τάξη και αμέσως
τα «παιδιά» δια των εκπροσώπων τους στο Κοινοβούλιο μίλησαν για αστυνομοκρατία,
και σχεδόν χαρακτηρίσανε τον Υπουργό ως Λουδοβίκο τον ΙΔ΄ που είπε ότι εγώ
είμαι το κράτος…
Όμως τότε που επικρατούσε ο νόμος και η τάξη υπήρχε , έστω
επιβεβλημένα –τότε η Αστυνομία λειτουργούσε ως Αστυνομία και όχι ως παρατηρητής
συμβαινόντων- στην κοινωνία μας η υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους, ο
σεβασμός στα πατροπαράδοτα και η ευλάβεια στα θρησκευτικά πιστεύω του λαού μας.
Και η οικογένεια εφάρμοζε στα παιδιά (δεν αναφέρομαι στις υπερβολές) το ρητό
ότι το ξύλο-βγήκε από τον Παράδεισο, και η Παιδεία παίδευε τους μαθητές για να
τους δώσει καλές και σωστές γνώσεις (από εδώ και το παιδιά ) και όλες τις άλλες
αξίες που προανέφερα και το πετύχαινε με πολύ λιγότερα υλικά, ηθικά και
γνωστικά μέσα. Πέραν αυτού όταν μερικά «παιδιά» ήταν λίγο ζόρικα, περιστερές
εννοείται ως προς τα σημερινά, η Πολιτεία τα έστελλε σε κάτι ιδρύματα που τους
μάθαιναν - ήθελαν δεν ήθελαν- πως πρέπει να συμπεριφέρονται στην κοινωνία και
παράλληλα τους μάθαιναν και μια τέχνη για να την ασκήσουν ως νομοταγείς πολίτες
στη συνέχεια. Και το κόλ-πο-μέτρο πετύχαινε σχεδόν εκατό τοις εκατό.
Δυστυχώς σήμερα, λόγω της επιβολής αριστερής κυρίως
«δημοκρατίας», χάσαμε και ξεχάσαμε πολλά. Και φθάσαμε στο σημείο, ο Παιάν του
Πινδάρου « Ίτε παίδες Ελλήνων…. νυν υπέρ πάντων ο αγών…» που μεταξύ των άλλων
μας προτρέπει να φυλάξουμε θήκας προγόνων, δηλαδή τους τάφους των προγόνων μας,
να καταστεί άχρηστος, αφού εμείς οι ίδιοι ως εσωτερικός εχθρός δεν φυλάγουμε
ούτε αυτές τις θήκες των προγόνων μας, ούτε και τα λοιπά όσια και ιερά μας…
Και τελειώνοντας. μια και μίλησα για Δημοκρατία παραπέμπω
τους αναγνώστες και ιδιαίτερα εκείνους που κόπτονται για αυτήν, σε ένα μικρό
σχετικά, αλλά εξαίρετα μεστό βιβλίο του CLAUDE MOSSE με τίτλο: «Αθήνα - Ιστορία
μιας Δημο-κρατίας» , έκδοσης του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας
(Αθήνα 2002), για να δουν πως λειτουργούσε τότε η Δημοκρατία και πως αυτή
αντιμετώπιζε της εποχής εκείνης τους αντιεξουσιαστές, τους αντιρρησίες, τους
μπαχαλάκιδες τους ασεβείς στα πατρώα και γενικά όλους όσους ήσαν επιζήμιοι στο
κοινωνικό σύνολο και την πατρίδα, ανεξαρτήτως τάξεως και ηλικίας…
* Η μοναδική ανεξάρτητη έγκυρη ενημερωτική σελίδα μας «ΠΛΑΤΥ
ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ» πρέπει να τονίσει ότι δημοσιεύει τα άρθρα των
αναγνωστών, φίλων και συντοπιτών μας όπου γης,
χωρίς κανένα οικονομικό αντάλλαγμα βέβαια αυτά τα άρθρα επιστολές και
παρεμβάσεις πρέπει να προϋποθέτουν τον
σεβασμό σε πανανθρώπινες άξιες και ιδανικά
της ελευθερίας, της διαφορετικότητας της Δημοκρατίας και της θρησκευτικής ελευθερίας, βέβαια τα
άρθρα που θα δημοσιεύονται θα αποτελούν πάντοτε προσωπικές απόψεις του
εκάστοτε συγγραφέα και μόνον και όχι της ενημερωτικής μας σελίδας.
