«η μυρωδιά της χρόνιας φθοράς των κουστουμιών είναι μια έντονη ανάμνηση /   που διατηρώ, και που όταν τη συναντώ σήμερα με επαναπατρίζει»

Είναι νέα ηθοποιός από την Καλαμάτα, με πολλά ταλέντα και κλίσεις. Ζωγραφική, σχέδιο, μουσική, λόγος είναι μόνο κάποιοι από τους τομείς που αγκαλιάζουν τα όνειρα της Ματίλντας Τούμπουρου, η οποία συνεχίζει με τον τρόπο αυτό την καλλιτεχνική παρακαταθήκη του πατέρα της, του αδικοχαμένου Μιχάλη Τούμπουρου, στον χώρο αυτό.

Με όλη αυτή τη σημαντική ιστορία ως εφόδιο, αλλά και με τη δική της φρέσκια ενέργεια και διάθεση, δείχνει πως θα ακούμε συχνά στο μέλλον για εκείνη…

- Ματίλντα, θα έλεγε κανείς πως η ζωή σου είναι άρρηκτα δεμένη με το θέατρο. Από μικρή ηλικία φανταζόμαστε πως θα ήσουν πάντα κάπου στα παρασκήνια μιας θεατρικής παράστασης. Τι θυμάσαι από αυτές τις εποχές;

Νομίζω πως οι αναμνήσεις μου από το θέατρο όταν ήμουν παιδί είναι κατά βάση οσφρητικές. Θυμάμαι, ας πούμε, τη μυρωδιά των κοστουμιών ή των παρασκηνίων ή τον καπνό, φυσικά, από τα τσιγάρα, ορισμένα έντονα γυναικεία αρώματα ή το άρωμα του χώρου όπου γίνονταν οι πρόβες της ερασιτεχνικής μας ομάδας, ακόμη και τη μυρωδιά από το αμάξι όταν κατευθυνόμασταν προς τις πρόβες αυτές. Η μυρωδιά της χρόνιας φθοράς των κουστουμιών, που δίνουν την εντύπωση ζωντανού οργανισμού μέσα στην τόσο ταπεινή και διδακτική του σιωπή, είναι μία πολύ έντονη ανάμνηση που διατηρώ, και που όταν τη συναντώ σήμερα με επαναπατρίζει.

- Πότε αποφάσισες πως θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Δεν το αποφάσισα. Γενικώς, τίποτε από αυτά με τα οποία καταπιάνομαι δεν είχαν μια καθαρή αφετηρία. Με ενδιαφέρουν οι μορφές, και το θέατρο τις θέτει σε κίνηση - κι αυτό έχει ενδιαφέρον. Όμως, δεν λειτουργεί και δεν εξελίσσεται αυτόνομα. Κάθε φορά, αναλόγως, προσπαθώ να εκφράσω μια μορφή με όσο περισσότερους τρόπους δύναμαι. Ας πούμε, τους ρόλους μου στη Σχολή τους ζωγραφίζω σε συνεννόηση με τον ήχο και το ρυθμό του εκάστοτε κειμένου, για να ανακαλύψω όσα περισσότερα μπορώ, κάθε κείμενο διαθέτει μια εσωτερική ανεξιχνίαστη κίνηση και με αυτή συνδιαλέγομαι. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά όταν πετυχαίνει είναι πολύ όμορφο.

- Οι σπουδές στο ΕΚΠΑ και στη Δημοσιογραφία πώς συνδυάστηκαν με την παραπάνω επιλογή;

Η δημοσιογραφία δεν με εντυπωσιάζει τελικώς τόσο όσο νόμιζα. Έχει κοινά με το θέατρο υποθέτω, αλλά δεν λειτούργησα συνδυαστικά όταν την επέλεξα. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως εκτίθεσαι και εκθέτεις. Στην μεν περίπτωση του θεάτρου συνεργάζεσαι με τη μυθοπλασία και στης δημοσιογραφίας δε, με την από-μυθοποίηση. Αναγκαία, αμφότερα.

- Τι ρόλο έπαιξε ο πατέρας σου, Μιχάλης Τούμπουρος, στην αγάπη σου για τις τέχνες; Η ερώτηση είναι σχεδόν ρητορική, αλλά θα θέλαμε μοιραστείς μαζί μας τα βιώματά σου, μιας και η Καλαμάτα δεν ξεχνά την πολυεπίπεδη προσφορά του.

Ο πατέρας μου είναι και θα είναι πάντα μέντοράς μου. Εδώ, ας πούμε, οι αναμνήσεις μου είναι χωροταξικές. Θυμάμαι να βρίσκομαι μαζί του σε μέρη. Αυτός είναι κι ο λόγος που συμφιλιώνομαι, σήμερα, αρκετά δύσκολα με το χώρο. Πάρα πολύ τον θυμάμαι στο στούντιο, στη σοφίτα πάνω από το ιατρείο του, που ήταν μπουκωμένο με εκατοντάδες μουσικά όργανα (αυτοδίδακτος σε όλα!) ή στο ίδιο του το ιατρείο ή στον εξώστη του θεάτρου πλάι στο σκηνοθέτη μας, στο πιάνο, πολλές ώρες στο πιάνο - η εικόνα του στο πιάνο, νομίζω, είναι ένα συμβάν ανεξίτηλο. Οι αναμνήσεις αυτές, ωστόσο, είναι στην πλειονότητά τους διαχωρισμένες από την έμπνευση που μου έδωσε. Ο πατέρας μου ξεκίνησε να με διδάσκει αφότου έφυγε, μέσα από το χώρο της μουσικής του.

- Τα σκίτσα σου αποπνέουν μια δωρικότητα, έναν μεστό κυνισμό που θα έλεγε κανείς ότι δεν συνάδει με το νεαρό της ηλικίας σου. Πώς το σχολιάζεις; Πώς τα βλέπεις εσύ; Τι είναι αυτά τα πλάσματα που ζωγραφίζεις;

Η ηλικία, μπορώ να πω, είναι απλώς ένα αποπροσανατολιστικό μέγεθος, και προσωπικά πολλές φορές με έχει εμποδίσει να σκεφτώ καθαρά πάνω σε αυτά που με αφορούν ακριβώς επειδή πρέπει να τη λαμβάνω διαρκώς υπόψη μου. Η δημιουργία δεν έχει σχέση με την ηλικία, τα παιδιά είναι μακράν σοφότερα από όλους μας. Όπως είπα και νωρίτερα τίποτε δεν λειτουργεί αυτόνομα. Οι μορφές αυτές σκάβουν τον εαυτό τους, τον ψηλαφούν, τον εξετάζουν και εκ παραλλήλου μεταπλάθονται. Υπηρετούν έναν ήχο, μία κίνηση, κάθε φορά συνεργάζονται με κάποιον πολύ συγκεκριμένο κνησμό που μου προκύπτει και κυρίως ειρωνεύονται, κάνουν πλάκα. Σε αυτό με έχουν εξυπηρετήσει πολύ οι λέξεις, οι φράσεις, είναι ότι πιο άμεσο διαθέτω. Τοποθετώ προτάσεις ως ένα «παρεμπιπτόντως ήθελα να πω αυτό», ενώ εξελίσσεται το ζωγραφικό έργο. Έχω φτιάξει, ας πούμε, έναν πίνακα αποτελούμενο μόνο από μια μακρόσυρτη πρόταση ως ένα σύγχρονο σχήμα, που χώνεψε τις παλαιότερες μορφές και όλη αυτή η πρόταση, μάλιστα, αναφέρει επιπλοκές με το πεπτικό της σύστημα. Είναι προτάσεις που συζητούν με τον εαυτό τους, αναδιατάσσονται, διαπραγματεύονται την αρχιτεκτονική τους όψη, αναμιγνύονται και λαξεύονται ψάχνοντας μία έννοια ή ένα πρόσωπο. Ο Wittgenstein λέει πως το προτασιακό σημείο είναι ένα γεγονός. Ένα συμβάν. Μία διαδικασία ανασκαφής. Ζωγραφίζοντας λειτουργώ σαν ανασκαφέας, οποιοσδήποτε τελεί συνειδητά μια δράση ανασκάπτει, είτε αυτό είναι σκέψη, είτε ανάμνηση, είτε ορμόνες, είτε ιδέες, είτε λύσεις.

Είναι τέτοια η φύση των αρχέγονων σχημάτων, των πρώτων σχημάτων, που επαληθεύονται παντού στο περιβάλλον και στην ψυχή μας. Αυτά μεταπλάθονται και κατά τη διάρκεια του μετασχηματισμού τους παραθέτουν μια διήγηση. Το ανατομικό μας σύστημα είναι μια καθαρή διήγηση. Οι μορφές που προκύπτουν η μία από το σώμα της άλλης είναι αυθεντικές εξιστορήσεις. Το μόνο που εγώ κάνω είναι απλώς να τις ανασύρω, όσο μπορώ καλύτερα. Τα πλάσματα αυτά είναι τεκμήρια εξαρθρώσεων και αναδιαρθρώσεων και ελπίζω κάποτε να βρουν το πρώτο τους πρόσωπο.

- Έχεις λάβει μέρος σε επαγγελματικές παραστάσεις ως τώρα, ενώ έχεις ζήσει από κοντά και το ερασιτεχνικό θέατρο, στην Καλαμάτα. Τι ομοιότητες παρατηρείς σε αυτά τα δύο διαφορετικά μετερίζια;

Αυτό έχει ενδιαφέρον. Φυσικά, το κοινό είναι το ομαδικό κι η συνεργασία, ο κοινός κόπος για ένα αποτέλεσμα. Πιστεύω, πάντως, πως το ένα πρέπει να διδάσκεται από το άλλο, διότι όταν αυτό συμβαίνει είναι εντυπωσιακό.

- Τα χρόνια που ζεις στην Αθήνα, ποιες εικόνες και αναμνήσεις από την Καλαμάτα κρατάς μέσα σου;

Συγκρατώ τη θάλασσα και την αποσυμπιεσμένη εικόνα που προσφέρει. Στην Αθήνα καθημερινά αναλώνεσαι σε αναρίθμητους ρυθμούς, κατευθύνσεις και περιττές εικόνες, που το μόνο που κατορθώνουν είναι να σε αποπροσανατολίζουν. Η Καλαμάτα έχει γεωγραφική γοητεία, εκπέμπει μία πολύ συγκεκριμένη ενέργεια πολύ κοντά στους ρυθμούς που με προσελκύουν.

- Σκοπεύεις αργότερα να ασχοληθείς επαγγελματικά και με τη ζωγραφική ή τη μουσική;

Θα ασχοληθώ σίγουρα, δεν μπορώ να είμαι βέβαιη από τώρα τι θα προκύψει, σκοπός μου είναι, πάντως, ένας καλός συγκερασμός τους.

- Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από το δίσκο “Μονολογώντας” του Μιχ. Τούμπουρου και γιατί;

Το «Παράξενα απόψε φυσάει». Όλη η φυσιογνωμία και η σκέψη του νιώθω πως είναι εμφωλευμένες εκεί. Είναι μια πνοή, ένα διακριτικό σφύριγμα συμφιλίωσης κι ανακωχής. Πολύ όμορφο.

- Έχεις κάποια καλλιτεχνικά σχέδια για την επόμενη σεζόν, μιας και αυτή, η τρέχουσα, χάθηκε;

Οργανώνω μια εικαστική έκθεση (γλυπτά, σχέδια, πίνακες, φωτογραφίες και βίντεο), που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα παρουσιάσω τον επόμενο χρόνο. Φυσικά, όπως κάθε χρόνο θα υπάρχει σχέδιό μου για την επόμενη παράσταση της ερασιτεχνικής ομάδας “Συν Ένα - Μιχάλης Τούμπουρος” στο θεατρικό πρόγραμμα, και παράλληλα, υπάρχουν σκέψεις για θεατρική δραστηριότητα του χρόνου, τις οποίες ακόμη τις επεξεργάζομαι.

Η Ματίλντα Τούμπουρου γεννήθηκε το 1998 στην Καλαμάτα, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σπουδάζει Δημοσιογραφία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, όπου έχει συμμετάσχει σε θεατρικές του παραγωγές (“Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη, “Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης” του Εντεν φον Χόρβατ κ.α.). Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και τη μουσική.

Πηγή: https://eleftheriaonline.gr