ΈΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΕΣΜΕΝΩΝ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΑΦΗΣ Η ΚΑΥΣΗΣ …!!! «ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΉΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΚΤΑΦΗΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ. ΈΖΗΣΑ ΈΝΑ ΘΡΙΛΕΡ»
«Δεν έχει λιώσει, θα την πάμε στα… αδιάλυτα.».
Ένας εργάτης κουβαλά σ’ ένα καρότσι οικοδομής κάτι, σκεπασμένο με σεντόνι που έφερα εγώ όπως μου ζητήθηκε.
Ανοίγει έναν λάκκο και ρίχνει το περιεχόμενο του καροτσιού. Δηλαδή τη μαμά μου. Αφού κλείνει τον λάκκο πρόχειρα, μου επισημαίνει ότι πρέπει να ελέγχω ανά διαστήματα αν έχει αρκετό χώμα από πάνω.
Φυσικά έφυγα περισσότερο τσακισμένη κι από τότε που έγινε η κηδεία. Μετά από μια εβδομάδα είμαι πλέον τσαντισμένη, γιατί αν η εκκλησία θεωρεί ότι η καύση είναι «περιύβριση νεκρού» η διαδικασία που περιέγραψα τι είναι; Οι στάχτες είναι πιο αξιοπρεπείς!
Όλοι μας έχουμε χάσει αγαπημένα μας πρόσωπα. Ίσως η πιο δύσκολη στιγμή είναι αυτή της ταφής γιατί εκεί συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το οριστικό αντίο. Αν δεν υπάρχει όμως… μόνιμη τελευταία κατοικία αυτό το αντίο δεν είναι οριστικό αλλά πολύ πιο επώδυνο.
Έτσι αφού πέρασε η τριετής ανάπαυση στο χώρο του κοιμητηρίου ήρθε το μπιλιετάκι του Δήμου για εκταφή. Σημειωτέον ότι ούτε μια μέρα μετά την τριετία είναι δεν είναι χωρίς επιπλέον χρέωση – το κόστος είναι 100 ευρώ ανά μήνα (μετάφραση: έλα και περιμένουν κι άλλοι!).
Ήρθε η μέρα λοιπόν. Ο κόμπος στο στομάχι ήταν εκεί, οι μνήμες εκεί, ο πόνος εκεί. Επτά και μισή το πρωί που σχεδόν δεν είχε ξημερώσει μέσα στο νεκροταφείο παίρνουμε πρώτοι σειρά.
Καταφτάνει ένας μικρός φορτωτής και δυο εργάτες που πιάνουν αμέσως δουλειά. Μέσα σε ένα τέταρτο κι αφού είσαι σε απόσταση ασφαλείας, σου ανακοινώνουν: «Πλησίασε, δεν έχει λιώσει, θα την πάμε στα… αδιάλυτα.» Επειδή ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί πια, ακολουθώ έναν εργάτη που κουβαλά σ’ ένα καρότσι οικοδομής κάτι, σκεπασμένο με σεντόνι που έφερα εγώ όπως μου ζητήθηκε.
Φτάνουμε σε ένα σημείο στο νεκροταφείο που έχει μόνο στήλες με ονόματα, ανοίγει έναν λάκκο και ρίχνει το περιεχόμενο του καροτσιού. Δηλαδή τη μαμά μου.
Αφού κλείνει τον λάκκο πρόχειρα, μου
επισημαίνει ότι πρέπει να ελέγχω ανά διαστήματα αν έχει αρκετό χώμα από πάνω.
Δεν θέλω να σκέφτομαι ΤΙ γίνεται αν δεν έχει χώμα από πάνω!
Φυσικά
έφυγα περισσότερο τσακισμένη κι από τότε που έγινε η κηδεία. Μετά από μια
εβδομάδα είμαι πλέον τσαντισμένη, γιατί αν η εκκλησία θεωρεί ότι η καύση είναι
«περιύβριση νεκρού» η διαδικασία που περιέγραψα τι είναι;
Σίγουρα το κείμενο μου δεν ταιριάζει
με την θεματολογία όσων διαβάζω κι εγώ εδώ μέσα. Αλλά βρε παιδιά, επειδή κάποια
στιγμή θες να μην το ζήσει κι άλλος αυτό, γι αυτό και το έγραψα.
Ηθικό
και όχι χριστιανικό δίδαγμα;
Οι
στάχτες είναι πιο αξιοπρεπείς!
Καύση και πάλι καύση.
Χριστίνα
Πηγή
– πληροφορίες: mikropragmata.lifo.gr
Αναδημοσίευση:
Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «αναδημοσίευση» είναι επιλογές από το διαδίκτυο και από διάφορες ενημερωτικές πλατφόρμες ή από κείμενα που υπάρχουν στην παγκόσμια βιβλιογραφία.
Η αναδημοσίευση τους στις ενημερωτικές
σελίδες μας δεν σημαίνει απαραίτητα την αποδοχή των όσων αναφέρονται, αλλά και
ούτε ότι συμφωνούμε στις απόψεις που εμπεριέχονται ή εκφράζονται στα κείμενα
που προβάλουμε, αλλά είμαστε πάντα πιστοί και εκφραστές της πασίγνωστης φράσης του Voltaire, (1694-1778 Γάλλος φιλόσοφος &
συγγραφέας) «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά
σου να το λες». Γιατί εμείς ως η
ανεξάρτητη μοναδική έγκυρη ενημερωτική σελίδα έχουμε πάντα τον πλουραλισμό στην
ενημέρωση, αφού όταν η ενημέρωση πιάνει τόπο, τότε έχει έναν και μοναδικό τόπο
το «ΠΛΑΤΥ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ».
