Byzantine Church or Stonemason Doodling? Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική πριν... την ανακάλυψή της!

Οι επιγραφικές αποδείξεις μαρτυρούν πως έχει κτισθεί στα 1500 χρόνια από σήμερα, από Ορθόδοξους Χριστιανούς μοναχούς προερχομένους από το ελληνικό Βυζάντιο, που διέφυγαν με πλοία από την Βόρειο Αφρική κατά τις επιδρομές των Βανδάλων. Υπάρχουν πολλά Ελληνικά κύπελλα ( σε σχήμα μικρής κούπας ) πλαισιωμένα με καθαρά χριστιανικά σύμβολα ή μονογράμματα τού Χριστού, με βαφτιστήρια, κηροπήγια, Δεσποτικός θρόνος ή καθέδρα επισκοπική, και ένα Ιερό Βήμα.
Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι, ότι δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με κάποιες επιγραφές, αλλά με έναν συγκεκριμένο τόπο Ορθόδοξης Χριστιανικής λατρείας στην αρχαία Αμερική, εκατοντάδες χρόνια πριν ανακαλυφθεί , στα 1492 από τον Χριστόφορο Κολόμβο ...
Τα κομψοτεχνήματα αυτά, παραλληλίζονται και με άλλα ευρήματα πού εντοπίσθηκαν το 1926 σε μια Όαση τού Μαρόκο, στην Βόρεια Αφρική.
Ένας ειδικός ερευνητής, ονόματι Frederick J. Pohl μελετώντας τις επιγραφές τοποθέτησε την άφιξη των μοναχών στην Βόρειο Αμερική, γύρω στα 480 μ.χ. , σε μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στην Βόρειο-Αφρικανική Ήπειρο. Είναι ιστορικώς γνωστό ότι μέχρι το 430 μ.χ. πολλοί Επίσκοποι λειτουργούσαν στην Βόρειο Αφρική, και πιο πολύ στην Τυνησία και στην Καρχηδόνα όπου και μέχρι σήμερα διασώζονται ερείπια.

Ήταν περίοδος διωγμών από Βανδάλους αιρετικούς - Αρειανιστές πού και οι ίδιοι κυνηγημένοι από τούς βαρβάρους λαούς της Βόρειας Ευρώπης είχαν καταφύγει στην Αφρική.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχε ό μοναχισμός στην Βόρεια Αφρική από την εποχή τού Αγίου Αυγουστίνου, Επισκόπου Ιππώνος στήν Καρχηδόνα, γύρω στα 388 μ. χ. Οι μοναχοί ερχόμενοι σε σύγκρουση πίστεως με τούς τότε έξη Βανδάλους μονάρχες πού κυβερνούσαν την περιοχή, καταδιώχθηκαν απηνώς απ΄ αυτούς με αποτέλεσμα να σκορπιστούν στην έρημο και τα βουνά της Ανατολικής Λιβύης και από εκεί να διαφύγουν με πλοία " στήν γή πού δύει ό ήλιος..." , δηλαδή την σημερινή Βόρειο Αμερική.
Το μυστηριώδες χειρόγραφο...
Το χειρόγραφο ενός μοναχού πού επέστρεψε στην πατρίδα του μετά την ήττα των Βανδάλων το 534 μ.Χ. επί Ιουστινιανού, εξηγεί το ταξίδι των συνασκητών του στην Βόρειο Αμερική. Ειδικότερα αναφέρεται στην καταστροφή από φωτιά, την λεηλασία, και την τελική διαφυγή της χριστιανικής κοινότητας προς " την Γή πού δύει ό ήλιος " στό Asq Sammal ή στην Γή τού Βορρά, με πολλά καράβια. Στο χειρόγραφο γίνεται λόγος για μία"βορειοδυτική πορεία από το Μαρόκο...".
Στα ευρήματα τού Κονέκτικατ βρέθηκαν και τα ακόλουθα:
1) Ένα σύνολο από 96 τρύπες ή σκαλίσματα με Χριστιανικά σύμβολα ή μονογράμματα τού Χριστού και της Παρθένου Θεομήτορος. μερικά έχουν σχήμα ψαριού με γράμματα ΙΧΘΥΣ ( από τα αρχαία χριστιανικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ ).
2) Ένα κηροπήγιο από 14 τρύπες για τοποθέτηση κεριών και λαμπάδων με χαραγμένα επάνω του Βυζαντινά γράμματα IC , και με ενδιάμεσο σύνδεσμο μεταξύ τού I και τού C ώστε να σχηματίζουν το όνομα "Ιησούς", και με ένα βυζαντινό σύμπλεγμα επάνω τους. Ή βάση τού κηροπήγιου είναι σε Ελληνικό Δωρικό ρυθμό !
3) Ένα άλλο σχέδιο από κύπελλο φέρει τα Βυζαντινά γράμματα " ΜΡ" για το "Μήτηρ" που αναφέρεται στην λέξη "Μητέρα", για την Θεοτόκο Μαρία.
4) Βρέθηκαν ακόμη 2 εξαιρετικά εντυπωσιακά βαπτιστήρια, ένα ορθογώνιο και ένα σε σχήμα φλόγας( σύμβολο τού Αγίου Πνεύματος πού λαμβάνεται στο βάπτισμα),και με 9 τρύπες για κεριά. Οκτώ, για την 8η μέρα μετά την Σταύρωση, πού έχουμε την Ανάσταση, και ή 9η για την πασχαλινή λαμπάδα, συμβολική τού Χριστού.
5) Υπάρχουν επίσης αναπαραστάσεις με νερά και ψάρια πού ξεχύνονται στον Ωκεανό, συμβολικό των νεο-βαπτισθέντων Χριστιανών γνωστών ως "μικρών ψαριών" πού αναδύονται από τα νερά της αιωνίου ζωής, μετά το βάπτισμα.
5) Ένας σκαλιστός θρόνος, δίπλα στο βαπτιστήριο, είναι και ο επισκοπικός θρόνος επιβλέποντος τού επισκόπου στα τού βαπτίσματος.
Όλα αυτά, η Εκκλησία και τα ευρήματα, αποτελούν μια ισχυρή μαρτυρία για την εμφάνιση της Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστης στην Αμερική, πριν ακόμη και από την επίσημη εύρεσή της από τον Χριστόφορο Κολόμβο.

Byzantine Church or Stonemason Doodling?

Towering trees with spreading crowns combined with a hushed sylvan quiet sometimes makes stepping  into the woods feel like entering a cathedral.  Perhaps just such an experience contributes to a belief by  some people that within Connecticut’s Cockaponset State Forest in Guilford is a 5th century Byzantine Church, the oldest Christian house of worship in North America.  But don’t expect ruined walls, belfry remains or pews.  It’s more of an outdoor chapel, a space in the woods with interesting carving in the bedrock that most people wouldn’t notice unless they were looking for it.

An old woods road runs close to Amtrak’s line between New York and Boston.  It leads past a small, overgrown granite quarry whose rock face still reveals steam drill holes and the tooth-like marks left from splitting stone with a wedge and shims.  Nearby is a pile of big stone blocks, harvested from the quarry and then abandoned.  From this site a trail winds through a rough, boney landscape thick with oaks.  After a leisurely fifteen minute hike, a low rise is reached not far from the rugged, marshy shore of Lost Lake.  Half hidden by leaves and other detritus is a series of rock sculptures.

Among the sculptures are a stalagmite-like floral  creation, a flame shaped basin carved into a ledge and surrounded by drill holes, a rock formed into a seat, a four petal flower, and a freestanding rectangular basin.  A large rock outcrop is carved with a series of stepped grooves above which is a small flattened area surrounded by drill holes.

Subscribers to the church theory see inscriptions in the rocks which suggest that the carving was the work of North African Monks 1,500 years ago.  They see the basins as baptismal fonts, the seat as a throne, and the flattened and grooved chunk of ledge as an altar.  Vertical drill holes are candle holders and the horizontal ones reveal patterns with images and letters.  A more prosaic alternative holds that this little plateau was the lunch site of quarrymen carving out blocks for railroad abutments and bridges little more than a century ago.  In spare moments they doodled, practicing their mason skills to pass the time.

Regardless of whether the carvings are the work of ancient monks or the graffiti of nineteenth century stonemasons, these primitive sculptures are both beautiful and intriguing.  It’s tempting to believe the  more complex and antique (albeit bizarre)explanation because it adds a mystical allure to the site, though I can better imagine the quarry crew eating and swapping stories as they tried their talent.  There is a magic in the juxtaposition of such different interpretations.  In any event, the presence of these sculptures among the trees adds depth and texture to the landscape and elevates a simple walk in the woods with a mix of awe and wonder.