Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

    (Το παρόν κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο ΟΙ ΚΟΥΦΟΧΕΛΑΔΕΣ[1]  των Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου* και Μαριάννας Αδάμ Γκρόγκου)

Αρχές του 1970,  η ζωή στο  Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας[2] με τους πάνω από χίλιους κατοίκους του, δεν διέφερε σε τίποτε  από τη  σκληρή ζωή στην ύπαιθρο της  τότε Ελλάδας, τα πολιτικά πάθη ήταν σε έξαρση, λόγω της μετεμφυλιακής εποχής[3] και του βάρβαρου ανταγωνισμού των δυο μεγάλων συνασπισμών[4], αλλά και η ζωή ήταν δύσκολη, λόγω της φτώχειας και γενικά της δύσκολης αγροτικής ζωής, που με περίσσιο κόπο και πάρα πολύ χυμένο ιδρώτα, ο οποίος κυριολεκτικά πότιζε τη γη, που έβγαινε το ψωμί και αυτό ήταν λιγοστό. Οι άνθρωποι απασχολούμενοι με τα καθημερινά τους προβλήματα  και απορροφημένοι με τη δύσκολη αγροτική και βουκολική[5] ζωή, προσπαθώντας μέσα από  τις δύσκολες και μεγάλες αντιξοότητες να μπορέσουν να προσφέρουν τα στοιχειώδη στην οικογένειά τους, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν.

Μέσα σε αυτήν την συγκλονιστικά  δύσκολη εποχή και στη ρουτίνα του καθημερινού αγώνα για την επιβίωση τίποτε δεν προμήνυε ότι θα γίνει κάτι μεγάλο, κάτι το ξεχωριστό και  κάτι  το συγκλονιστικό, που θα αλλάξει τη ζωή τους και θα δώσει μια άλλη διάσταση, κάνοντάς τους κοινωνούς και συμμετέχοντες σε ένα θαύμα[6], που δεν μπαίνει και δεν ορίζεται από την ανθρώπινη λογική.

Όμως, γιατί τα θαύματα γίνονται πάντοτε, γιατί η παρουσία του Θεού μέσω των Αγίων  του είναι  διαρκώς μέσα στη ζωή και δεν οριοθετούνται, ούτε ο τόπος ή ακόμα περισσότερο, το «πού», σε «ποιόν» και  το «πότε» ή ακόμη και, πολύ περισσότερο, το «γιατί»…!!!  Και αυτό είναι απλό, γιατί  ο Θεός δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε είναι σύμφωνα με τα «θέλω» και τα μέτρα των ανθρώπων, όπως αυτοί θέλουν ή μπορούν να κατανοήσουν, αλλά είναι πάντοτε  σύμφωνα με το θέλημα του πλαστουργού[7].

Ενώ, η ζωή των ανθρώπων στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας  κυλούσε σύμφωνα με την καθημερινή τους ζωή και με τις δικές τους αγωνίες και ζητούμενα. Όλη μέρα στα κτήματα και το βράδυ οι γυναίκες στο νοικοκυριό και οι άνδρες στους καφενέδες[8], ένας συντοπίτης τους στον Πειραιά, ο Γεώργιος Κλουφέτος του Δημητρίου, ο οποίος δούλευε κοπιαστικά  για να θρέψει τη φαμελιά[9] του στην μεγάλη, τότε,  Καπνοβιομηχανία του Κεράνη[10], μιας και η αστυφιλία[11] άρχισε σιγά - σιγά να ερημώνει την ύπαιθρο και γέμιζε τις πόλεις για ένα καλύτερο μέλλον. Ξυπνούσε χαράματα κατάκοπος, ιδρωμένος, φοβισμένος  και γεμάτος αγωνία  από ένα  τρομερό όνειρο, που είδε,  και ο λογισμός του δεν μπορούσε να το εξηγήσει, αλλά και ούτε να το κατανοήσει.

Ήταν λέει ένας αναβάτης με το άλογό του καβάλα, που έκανε βόλτες στο κτήμα της οικογένειάς του,  που το είχανε  μαζί με τα ξαδέρφιά του, Κωνσταντίνο Κλουφέτο του Βασιλείου[12] και Ιωάννη Κλουφέτο του Βασιλείου  και βρίσκεται νοτιοδυτικά  και έξω από τον αστικό ιστό του χωριού Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας.  Συγκεκριμένα, έβλεπε ένα μεγαλόσωμο  πανέμορφο και εντυπωσιακό άλογο με έναν αναβάτη να τρέχει μέσα στο κτήμα, να φοράει μια χρυσή κάπα, να τον πλησιάζει ο Γιώργης φοβισμένα,  αλλά και με απορία να του λέγει: «Ποιός είσαι εσύ και τι θες μέσα στο κτήμα μου και το ποδοπατείς κάνοντας βόλτες ...;;;»

«Είμαι ο Δημήτριος[13] από τη Θεσσαλονίκη[14] και εδώ θέλω να φτιάξεις το σπίτι μου», απήντησε αγέρωχα, με μια προσταγή, άλλα γεμάτη αγάπη ο νεαρός καβαλάρης. Τότε, ο Γεώργιος Κλουφέτος ξύπνησε, ενώ ιδρώτας τον έλουζε και τελικά, αποφάσισε να μην πάει στη δουλειά για μερικές ημέρες, παίρνοντας άδεια, μιας και ήταν καλοκαίρι,  Ιούλιος του 1972. Έτσι, με τον τότε οτομοτρίς[15] κατέβηκε αμέσως στο χωριό. Άλλωστε, είχε καιρό να δει τους δικούς του,  τα ερωτήματα που του βασάνιζαν το μυαλό του ήταν πολλά και του προκαλούσαν έντονο προβληματισμό, κοιτώντας από το παράθυρο του τρένου, μιας και το τοπίο εναλλασσόταν εμπρός στα μάτιά του, αλλά και ο θόρυβος του τρένου τον έκαναν να ταξιδεύει και να συλλογιέται όλα αυτά, που είδε σε εκείνο το τρομερό όνειρο και έλεγε ποιός είμαι εγώ, αλήθεια, που είναι δυνατόν να είδα  εγώ τον Άγιο Δημήτριο  στο όνειρό μου και γιατί σε εμένα τελικά να εμφανιστεί…;  Λες να έχω κάνει λάθος …;

Φτάνοντας στο χωριό, μίλησε  με τους συγγενείς του και ιδιαίτερα με τα ξαδέλφια του, τον Κωνσταντίνο Κλουφέτο του Βασιλείου και τον Ιωάννη Κλουφέτο του Βασιλείου.   Στην αρχή, υπήρχε μια δυσπιστία.  Τα ξαδέλφιά του τον φιλοξένησαν στο χωριό τους και μετά από τη συζήτηση μεταξύ τους έπεσε να κοιμηθεί ξανά, πίστευε ότι όλα όσα είδε ήταν ένα απλό όνειρο, δηλαδή κάτι κατασκευασμένο από τον νου του, είτε από την έντονη εργασία στην Αθήνα, είτε  από την κούραση του εργοστασίου. Γενικά, όλα αυτά κουράζουν τον άνθρωπο και ιδίως τον νου του.

Κοιμήθηκε και καθώς η νύχτα είχε πέσει για τα καλά επάνω στο φτωχικό χωριό του, ξάφνου ακούει μέσα στον ύπνο του ένα έντονο ποδοβολητό αλόγου, σκόνης και αέρα, αλλά και ένα δυνατό χλιμίντρισμα και  να  εμφανίζεται ένας καβαλάρης. Μα, ήταν ο ίδιος καβαλάρης, το ίδιο κατακόκκινο άλογο, τα ίδια ρούχα, το ίδιο πρόσωπο, αλλά αυτήν την φορά ήταν πιο αγριεμένος ο Άγιος Δημήτριος και ξάφνου, καθώς τον πλησιάζει, ακούγεται η φωνή του να του λέει: «Γεώργιε τι σου είπα, γιατί δεν το κάνεις, εδώ θα φτιάξεις το σπίτι μου, είμαι ο Δημήτριος από την Θεσσαλονίκη».  Και με ένα γρήγορο καλπασμό εξαφανίστηκε με μιας μπροστά από τα μάτιά του και στο δεύτερο όνειρό του.

Ξύπνησε, πάλι ο Γεώργιος και αμέσως, έτρεξε να το πει στα ξαδέλφιά του και να τους παροτρύνει ότι πρέπει κάτι να κάνουν, ενώ η μέρα που είχε ξημερώσει και ήταν 12 Ιουλίου του 1972.

Οι συζητήσεις έπαιρναν και έδιναν, μία έλεγαν ότι πρέπει να γίνει, αλλά από την άλλη, έλεγαν ποιοί είμαστε εμείς, που ο Άγιος Δημήτριος  θα εμφανιστεί και θα ζητήσει να φτιάξουμε μια εκκλησία, αφιερωμένη σε εκείνον τον καβαλάρη της Θεσσαλονίκης, τον Μυροβλύτη της Οικούμενης, αλλά η έντονη πίστη τους, τελικά, τους έκανε να νιώθουν την ανάγκη ότι έπρεπε να γίνει ο Ναός του, εκεί στο κτήμα τους, ενώ η καρδιά τους ζεσταινόταν και χτύπαγε δυνατά, αλλά στο μυαλό και στη λογική τους όλα αυτά δεν μπορούσαν να χωρέσουν.

Το μεσημέρι της 23^ης Ιουλίου του 1972, καθώς είχαν φάει και ξεκουράζονταν στο σπίτι του Κωνσταντίνου Κλουφέτου, ακούγεται ξαφνικά το χτύπημα της πόρτας του σπιτιού, ένα ξυπόλυτο ψιλόλιγνο παιδάκι του χωριού φωνάζει:

-    Κυρ Κωνσταντή, είναι εδώ ο Γιώρης από την Αθήνα, ο ξάδελφός σου;

-         Ναι, εδώ είναι, τι τον θες …;;;

-         Πήρανε τηλέφωνο από την Αγγλία[16], ο γιός του ο Βαγγέλης[17] και τον θέλει, να του μιλήσει, είναι μεγάλη ανάγκη και θα πάρει τηλέφωνο σε κανένα μισάωρο.

-         Έλα, Γιώρη πήγαινε στο τηλέφωνο, σε θέλει το παιδί σου, ο Βαγγέλης μας, του φώναξε ο Κωνσταντής.

Σηκώθηκε ο Γιώρης από το ντιβάνι[18],  τρόμαξε τι να τον θέλει ο γιος του, τι είναι τούτο πάλι, τι έπαθε το παιδί του  και πήρε τηλέφωνο από τα ξένα στο χωριό, σκέψεις και λογισμοί του βασάνιζαν το μυαλό του, που όλο πήγαινε στο κακό, αλλά και από την άλλη, δεν μπορούσε να αναληφθεί τι τον ήθελε ο γιος του ο Βαγγέλης, που σπούδαζε στη Μεγάλη Βρετανία[19] για ηθοποιός. Μέχρι που έφτασε στο τηλέφωνο, τα λεπτά δεν περνούσαν, οι δείκτες του ρολογιού κολλημένοι, λες και κάποιος δεν ήθελε να τους ξεκολλήσει, αλλά και η αγωνία και ο φόβος ήταν παντού ζωγραφισμένοι στο πρόσωπό του.

Το τηλέφωνο χτύπησε, το σήκωσε ο καφετζής  και αμέσως φώναξε: «Έλα Γιώρη, ο γιός σου ο Βαγγέλης είναι και σε θέλει».

Ο Γιώργης  πήρε το ακουστικό και μετά από πολλές φορές, που γύρισε το καντράν στο μηδέν, άκουσε στην άλλη άκρη της γραμμής τη γνώριμη φωνή του γιού του,  ήταν ο Βαγγέλης του.

-         Πατέρα, τι κάνεις, πώς είσαι, τι κάνουν όλοι…;;;

-         Καλά είμαι παιδί μου, εδώ κατέβηκα στο χωριό να δούμε την περιουσία μας, να δούμε τους δικούς μας, να μην ξεχνάμε τις ρίζες μας και να ξεκουραστούμε.

-         Πάτερα,  άκουσε με,  σε παρακαλώ με πολλή προσοχή, είδα στον ύπνο μου τον Άγιο Δημήτρη στο κτήμα, που έχουμε στο χωριό μας στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, μαζί με τους θείους μου. Ήταν λέει πάνω σε ένα κατακόκκινο  άλογο, φορούσε μία χρυσή κάπα και αγριεμένος, μου είπε, γιατί ο πατέρας σου δεν κάνει και δεν προχωρεί σε αυτό, που του είπα; Γιατί κωλυσιεργεί και τι περιμένει…;;; Ποιός είσαι ΕΣΥ; τον ρώτησα και μου λέει είμαι ο Δημήτριος από την Θεσσαλονίκη.

-         Άκου πατέρα, τελείωνε και φτιάξε την εκκλησία, γιατί ήταν άγριος και θυμωμένος ο Άγιος μαζί μας.  

-         Ναι, Βαγγέλη μου! Ναι, παιδί μου!  Θα την φτιάξουμε,  την εκκλησία του Αγίου, μην στενοχωριέσαι,  εσύ να κοιτάς τις σπουδές σου και να προσέχεις και ας ελπίσουμε  ότι ο Άγιος Δημήτριος θα μας βοηθήσει, αφού είναι θέλημά του.

Η απόφαση είχε παρθεί δεν υπήρχε πλέον κανένας δισταγμός. Πλέον, το θαύμα άρχισε να ευδοκιμεί και καρποφορεί, αφού οι Κλουφεταίοι άρχισαν να  κάνουν τις απαραίτητες  ενέργειες,  ώστε για να φτιάξουν την εκκλησία. Αρχικά,  το είπαν στον παπά του χωριού, τον  ιερέα Νικόλαο Χαντζή[20] και μαζί ξεκίνησαν και πήγαν στην Καλαμάτα[21] στον Μητροπολίτη κυρός Χρυσόστομο Θέμελη[22]. Αφού, εξήγησαν όλα αυτά που είδαν στα όνειρά τους, του ζήτησαν και έλαβαν άδεια να χτιστεί ο Ναός του Αγίου Δημητρίου και ο Δεσπότης την έδωσε δίχως δισταγμό, αφού τους ζήτησε να προχωρήσουν αμέσως στην κατασκευή του Ναού, λέγοντας τους ότι θα τον εγκαινίαζε ο ίδιος,   και έτσι, αμέσως, το νέο διαδόθηκε παντού. Η καθημερινή ζωή των κατοίκων του χωριού άλλαξε, οι συζητήσεις στα καφενεία έπαψαν να είναι για την τιμή της σταφίδας και αν τα αμπέλια και οι συκιές έχουν καρπό, αλλά και αν τα πρόβατα και τα γίδια θα γεννήσουν και τι γάλα θα παράγουν. Στις ρούγες[23], οι γυναίκες έπαψαν να λένε τα κουτσομπολιά τους, αλλά και τα πιτσιρίκια ξέχασαν τον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ[24] και τον Ολυμπιακό[25],  αλλά όλοι μίλαγαν για το θαύμα και προσπαθούσαν να δώσουν μια εξήγηση.  Όλοι  μαζί έλεγαν ότι στο χωριό τους, ήρθε ο άγνωστος καβαλάρης από τη Μακεδονία και την Θεσσαλονίκη του Λευκού Πύργου[26].  Λες και όλοι μαζί  είχαν δει το όνειρο και όλοι έτρεχαν για να βοηθήσουν, να προλάβουν, να προσφέρουν,  δίχως να αγκομαχούν, δίχως να κοπιάζουν,  για να βοηθήσουν στις απαιτητικές εργασίες της κατασκευής του νέου Ναού με έργα, με χρήματα, με σκεύη, ή ότι είχε ο  καθένας και ότι μπορούσαν να  προσφέρουν για να κατασκευάσουν και να κάνουν πράξη το θέλημα του Αγίου.  Τι και αν δεν μιλιόντουσαν, τι και αν είχανε διαφορές μεταξύ τους. Όλα αυτά τα είχανε παραμερίσει, τα είχανε  βάλει στην άκρη και τα είχανε αμελήσει, γιατί, τώρα, είχαν ένα μεγάλο και σπουδαίο  μοναδικό μέλημα, να φτιάξουν το  νέο σπίτι του καβαλάρη από την Θεσσαλονίκη.   Καθημερινά, πλέον, οι κάτοικοι του χωριού με αγώνα και με χαμόγελο έβαλαν  έναν και μοναδικό μεγάλο στόχο να φτιάξουν και να ολοκληρώσουν την κατασκευή του Αγίου Δημητρίου και τα κατάφεραν.

Και ο Άγιος Δημήτριος φτιαχνόταν σιγά-σιγά, λεφτά στην αρχή  δεν υπήρχαν, αλλά όλα βρίσκονταν, γιατί ήταν ευλογημένο και ο Άγιος δεν πρόσταζε, δεν ήθελε μόνο, αλλά και ούτε πλέον απαιτούσε,  αλλά βοηθούσε για να γίνει το σπίτι του εδώ στην καρδιά του μεσσηνιακού κάμπου[27],  στο Νότο της Παλιάς Ελλάδος.

Το χωριό, με έναν τρόπο θαυμαστό και ενωμένο, βοήθησε και δούλευε για να γίνει αυτό το σπουδαίο και θαυμαστό έργο, αλλά και από το εξωτερικό, οι συντοπίτες μας άρχισαν και έστελναν χρήματα, οι ξενιτεμένοι μας, όπως ο Νικόλαος Κλουφέτος του Βασιλείου και άλλοι πολλοί, που δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε, ίσως, γιατί οι άγνωστοι δωρητές είναι το θαυμαστό κομμάτι της ζωής αυτού του τόπου.

Ώσπου, έφτασε η πιο  συγκλονιστική, μεγάλη  γιορτινή ημέρα, η Κυριακή 23 Νοεμβρίου[28] 1975. Το χωριό φόρεσε τα γιορτινά του και μαζεύτηκε, όχι όπως άλλες φορές, στην ευμεγέθη κεντρική εκκλησία του χωριού μας την Κοίμηση της Θεοτόκου[29], αλλά  σε ένα πανέμορφο καινούργιο Ναό, που αποτελούσε πλέον ένα ακόμη στολίδι για το χωριό τους, στον Άγιο Δημήτρη, στο κτήμα των Κλουφεταίων. Την ημέρα των εγκαινίων  ήταν όλοι εκεί, με το πιο γιορτινά τους ρούχα, με τα καλά τους[30], όπως συνήθιζαν να λένε,  ήταν εκεί ολόκληρο το χωριό  μαζί με τους μαθητές του Δημοτικού  Σχολειού Πλατέος, με την γαλανόλευκη σημαία του σχολείου να κυματίζει. Ήταν η ημέρα, που ο μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Χρυσόστομος Θέμελης τοποθετούσε, εγκαινιάζοντας μέσα στην Αγία Τράπεζα του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου, τεμάχιο λειψάνων του νεομάρτυρα  Αγίου Ιωάννου του Μονεμβασιώτη[31] και η εκκλησία παραδινόταν για λατρεία στον μεγάλο Άγιο της Οικουμένης, τον Μυροβλύτη[32]  Άγιο Δημήτριο. Και, οι ψάλτες μαζί με το λαό του Θεού, αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους, έψαλαν όλοι μαζί το τροπάριο του Άγιου Δημητρίου, με δάκρυα χαράς και συγκίνησης, που πλημύριζαν τα μάτια τους:

«Μέγαν εύρατο εv τοις κιvδύvοις, σε υπέρμαχοv, η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύvας τον Νέστορα, ούτως Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.[33]»

Λαμπρή ήταν η  γιορτή των εγκαινίων της νέας εκκλησίας του χωριού και της τοπικής  κοινωνίας, αφού ένα μεγάλο και θαυμαστό έργο, με πρωτεργάτες την οικογένεια Κλουφέτου, αλλά μαζί με τη βοήθεια και την συνδρομή των απλών και ανώνυμων κατοίκων του χωριού Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, αλλά ακόμη περισσότερο, και των ξενιτεμένων του. Έτσι, με αυτόν τον θαυμαστό τρόπο είχε ολοκληρωθεί ο Άγιος Δημήτριος. Αυτός ο καβαλάρης της Οικουμένης, που τα τίμια λείψανα του μυροβλύζουν, βρήκε το δικό του σπίτι στο Νότο, στο χωριό των καβαλάρηδων των αλόγων και των ξακουστών ιπποδρομιών[34], όπως αυτός ήθελε και απαίτησε με τη θαυμαστή φανέρωσή του. Και, οι κάτοικοι του χωριού Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας κατασκεύασαν με παρά πολλή αγάπη και πίστη.

 Γιατί ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους στις δύσκολες εποχές, θα αποκαλύπτει τους Αγίους Του, οφθαλμοφανώς. Επειδή, οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι. 

Γι’ αυτό πάντοτε στη ζωή των ανθρώπων κυρίαρχο ρόλο και θέση θα έχει ο Κύριος μας, ο έχων την εξουσία στη ζωή και στον θάνατο, γιατί Αυτός είναι η οδός της ζωής και η Ανάσταση και ουδέποτε ο Θεός θα είναι εκτός της ζωής μας, αλλά εντός[35].

---

[1] Το βιβλίο ΟΙ  ΚΟΥΦΟΧΕΛΑΔΕΣ των Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου και Μαριάννας Αδάμ Γκρόγκου, είναι διηγήματα που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες που έχουν ως στόχο να παρουσιάζουν πραγματικές, αληθινές και καθημερινές ιστορίες από τη ζωή και την ιστορική καταγραφή του χωριού Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, ώστε ο αναγνώστης με έναν ευχάριστο τρόπο ανάγνωσης να αντλήσει όλα εκείνα τα ιστορικά γεγονότα που θα τον κάνουν να γνωρίσει και να ερευνήσει τον τόπο του Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας και την ευρύτερη περιοχή, αλλά και τη ζωή των κατοίκων του.

[2] Ο Νομός Μεσσηνίας είναι ένας από τους 51 νομούς της Ελλάδος με έκταση 2.996 τ. χιλιόμ., έχει πληθυσμό 159.954 κατοίκους με πρωτεύουσα την Καλαμάτα. Επιπλέον, το Πλατύ  Καλαμάτας  Μεσσηνίας: είναι χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας και ανήκει στο Δήμο Καλαμάτας. Βρίσκεται στην καρδιά του Μεσσηνιακού Κάμπου, έχει πληθυσμό 488 κατοίκους. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Μπάστα, με ρίζα τη λατινική λέξη basta, που σημαίνει ως εδώ.

[3]  Εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα από 1946 έως 1949, αναμεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και του ΕΛ.ΑΣ.- Ε.ΑΜ., με την τελική έκβαση την ήττα του ΕΛ.ΑΣ.- Ε.ΑΜ.

[4]  ΝΑΤΟ και Συμφώνου Βαρσοβίας.

[5] Είναι η ζωή αυτών που απασχολούνται με την ποίμανση-βοσκή ζώων, όπως των αμνοεριφίων ή των αγελάδων.

[6] Πραγματικό γεγονός, που είναι παράξενο και απρόσμενο, αλλά ξαφνιάζει και προκαλεί χαρά και αποδίδεται σε θεϊκή επέμβαση.

[7] Αυτός που πλάθει και δημιουργεί κάτι καινούργιο, αποδίδεται ως επιθετικός προσδιορισμός στον Θεό, διότι σύμφωνα με τη βίβλο δημιούργησε τον κόσμο και τα χέριά του έπλασε τον άνθρωπο από λάσπη  με χώμα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.

[8] Μαγαζί, χώρος συγκέντρωσης των ενηλίκων ανδρών, που το κύριο προϊόν ήταν ο καφές. Προέρχεται από την τουρκική λέξη kahvehane.

[9] Από τη μεσαιωνική λέξη φαμελιά, με ρίζα της τη λατινική λέξη familia, που σημαίνει οικογένεια.

[10] Μια από τις πρώτες ελληνικές καπνοβιομηχανίες με έδρα τον Πειραιά και ιδρύθηκε το 1926 από τον Γεώργιο Α’ Κεράνη και τον Σοφοκλή Φλέγκα. Έκλεισε οριστικά υπό καθεστώς πτώσης το 2006.

[11] Δημογραφικό φαινόμενο ως η τάση της εγκατάλειψης των αγροτικών περιοχών και της μόνιμης εγκατάστασης σε αστικό κέντρα.

[12]  Σημαντικότατες πληροφορίες αντλήσαμε από την κόρη του Κωνσταντίνου Κλουφέτου του Βασιλείου, κα  Αθανασία Κλουφέτου-Στασινόπουλου.

[13] Άγιος Δημήτριος: Μεγάλος Άγιος του Χριστιανικού κόσμου, γεννήθηκε το 280-284 μ. Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων  Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 306 μ. Χ. στη Θεσσαλονίκη. Τιμάται ως πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου εκεί βρίσκονται ο τάφος και τα λείψανά του. Επίσης, είναι στρατιωτικός Άγιος και απεικονίζεται στην αγιογραφία ως καβαλάρης πάνω σε ένα κόκκινο άλογο να σκοτώνει με το δόρυ του, τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων, Ιωανίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν Σκυλογιάννη.

[14] Ιδρύθηκε το 416 π. Χ. από το Μακεδόνα Στρατηγό Κάσσανδρο, που της έδωσε το όνομα της συζύγου του, ετεροθαλούς αδελφής του Μ. Αλεξάνδρου. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδος και πρωτεύουσα της Μακεδονίας.

[15] Αυτοκινητάμαξα, αυτοκινούμενο  επιβατικό σιδηροδρομικό όχημα, δηλαδή βαγόνι τρένου που διαθέτει δική του μηχανή. Προέρχεται από τη γαλλική λέξη automotrice.

[16] Είναι τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και στον απλό λαό συνηθίζεται να χρησιμοποιείται για  να αποδίδεται η ονομασία  του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας.

[17] Βαγγέλης Κλουφέτος του Γεωργίου: είναι Έλληνας ηθοποιός που γεννήθηκε στον Πειραιά την 17^η  Οκτωβρίου 1950 και έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές, θεατρικές και κινηματογραφικές σειρές, με σπουδές στο Θέατρο στην Μεγάλη Βρετανία.

[18]  Ήταν καναπές-κρεβάτι με αποθηκευτικό χώρο, που χρησίμευε είτε ως καθιστικό ή κρεβάτι είτε ως χώρος αποθήκευσης ρουχισμού. Συνήθως, υπήρχε στα σπίτια των χωριών και τον χρησιμοποιούσαν ως κρεβάτι για τους φιλοξενούμενους.

[19] Είναι το μεγαλύτερο νησί της Ευρώπης και των Βρετανικών Νήσων και μαζί με τα υπόλοιπα βρετανικά νησιά συγκροτούν το Ηνωμένο Βασίλειο.

[20] Πρωτοπρεσβύτερος Πατέρας Νικόλαος Χαντζής, Εφημέριος της Ενορίας Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πλατέος από τις 20 Απριλίου 1963 έως 7 Ιανουαρίου 2020.

[21] Πρωτεύουσα του Νομού Μεσσηνίας, παλαιότερη ονομασία Καλάμαι ή κατά την εποχή του Ομήρου Φαρές. Είναι η πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μαρτίου του 1821.

[22] Μητροπολίτης Μεσσηνίας  από το 1965 έως το 28 Φεβρουαρίου 2007, κατά κόσμον Αδάμ Θέμελης του Ζαφειρίου. Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1918 στην Ιστιαία Εύβοιας και πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 2007 στην Καλαμάτα.

[23] Σημείο συνάντησης γυναικών στις γειτονιές επί του δρόμου για κουτσομπολιό και συζητήσεις. Προέρχεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη ρούγα, που έχει ως ρίζα της τη λατινική λέξη ruga.

[24]  Ελληνικός επαγγελματικός σύλλογος ποδοσφαίρου που ιδρύθηκε το 1908. Είναι η μόνη ομάδα που έχει αγωνιστεί στο τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης το 1971 στο γήπεδο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου, που αντιμετώπισε την ολλανδική ομάδα του Άγιαξ και ηττήθηκε με 2-0.

[25] Είναι ελληνικό ποδοσφαιρικό σωματείο, που ιδρύθηκε το 1925 στον Πειραιά και αποτελεί την πλέον επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι η μοναδική ομάδα που κατέχει το ρεκόρ της κατάκτησης επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων Ελλάδος.

[26]  Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης: Κτίστηκε το 1450-70 από τους Οθωμανούς Τούρκους και θεωρείται το χαρακτηριστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης.  Είναι ένα από τα πιο γνωστά κτίσματα και σύμβολα πόλεων στην Ελλάδα. Βρίσκεται στην παραλία της Θεσσαλονίκης, έχει έξι ορόφους, 34 μέτρα ύψος και 70 μέτρα περίμετρο.

[27] Η εύφορη έκταση του μεσσηνιακού κάμπου αναμεταξύ της οροσειράς Ταϋγέτου και του όρους Ιθώμης, που διέρχεται ο Ποταμός Πάμισος, με παλαιότερη ονομασία από τον Παυσανία και τον Στράβονα ως Μακαρία Γη.

[28] Ημέρα εορτής του Οσίου Αμφιλοχίου.

[29] Η κεντρική εκκλησία του χωριού Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, που χτίστηκε το 1880 περίπου και είναι πετρόχτιστη και σταυροειδής, βασιλική με τρούλο. Επίσης, έχει ανακηρυχθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού διατηρητέο κτίσμα της νεότερης  χριστιανικής τέχνης, είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και εορτάζει την 15^η Αυγούστου.

[30] Τα καλύτερα και ακριβότερα ρούχα, που τα φορούσαν σε μεγάλες εορτές ή στιγμές.

[31] Γεννήθηκε στο χωριό Γεράκι της Μονεμβασιάς το 1755 μ. Χ.,  συνελήφθη  από επιδρομή των Αλβανών, το 1770. Πωλήθηκε ως δούλος σε έναν Τούρκο στη Λάρισα, ο οποίος προσπάθησε να τον εξισλαμίσει, αφού όμως δεν τα κατάφερε, ο Τούρκος τον δολοφόνησε, μαχαιρώνοντας τον στην καρδιά στις 21 Οκτωβρίου του 1773. Ανακηρύχθηκε από την Εκκλησία Άγιος και τμήμα λειψάνων του φυλάσσεται στην Ι. Μ. Βουλκάνου Μεσσηνίας.

[32] Επιθετικός προσδιορισμός ονομασίας του Αγίου Δημητρίου, διότι από τα λείψανά του αναβλύζει και ευωδιάζει μύρο.

[33]  Απολυτίκιον του Αγίου Δημητρίου. Συγγραφέας του θεωρείται ότι είναι ο Άγιος Ευστάθιος  της Θεσσαλονίκης.

[34] Το χωριό Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας είναι πασίγνωστο στην ελληνική επικράτεια για τη διατήρηση και διεξαγωγή των ιπποδρομιών την ημέρα της εορτής του Αγίου Γεωργίου στο Ιππόδρομο του χωριού, που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων.

[35] Πληροφορίες αντλήθηκαν μετά από προφορική αφήγηση του Πρωτοπρεσβύτερου Πατέρα Κωνσταντίνου Βλαχονικολού του Αθανασίου, Εφημέριου της Ενορίας Ι. Ν. Γενέσεως της Θεοτόκου Ζευγολατιού Οιχαλίας Μεσσηνίας.

*Βιογραφικό:

          Ο Βασίλειος Γεωργιόπουλος του Δημητρίου και της Θεώνης, το γένος Πράσινου, γεννήθηκε στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας στις 30 Μαρτίου 1977. Είναι παντρεμένος με τη διαπρεπή Φιλόλογο Μαριάννα Γκρόγκου του Αδάμ και μαζί έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια και διαμένουν στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, που είναι και τόπος της καταγωγής του και των προγόνων του.

          Είναι στρατιωτικός και έχει υπηρετήσει σε πάρα πολλές επιχειρησιακές Μονάδες, σε ειρηνευτικές αποστολές και σε ιδιαίτερα απαιτητικές και υψηλές θέσεις, που του έχουν ανατεθεί. Με υψηλό φρόνημα και επαγγελματισμό και πάντα ανταποκρινόμενος με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και γι’ αυτό έχει τιμηθεί με εύθυμες μνείες, συγχαρητήρια, τιμητικά διπλώματα και μετάλλια.

          Στον ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τη συγγραφή δοκιμίων και ιστορικών, λογοτεχνικών βιβλίων, με την αρθρογραφία σε ενημερωτικές σελίδες και διάφορα έντυπα, τόσο στον ηλεκτρονικό, όσο και στον έντυπο τύπο.

          Ιδιαίτερη αγάπη έχει για την πατρίδα μας, για την ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα και τη λαογραφία, για τη θρησκευτική ζωή και ιστορία, αλλά και για την βυζαντινή και εκκλησιαστική μουσική, όπως και με τη συγγραφή διάφορων κειμένων, που δημοσιεύονται και αναδημοσιεύονται σε πλήθος μέσων στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.

          Προσπαθεί μέσα από την πένα του, τον πρωτοποριακό λόγο του και με τις διαχρονικές και καινοτόμες ρηξικέλευθες ιδέες του, να αποτυπώσει και να δώσει ουσιαστικά και πολύπλευρα μηνύματα για σεβασμό στις μεγάλες πανανθρώπινες αξίες, όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ανεξιθρησκία και η δημοκρατία, αλλά και πίστη σε ιδανικά της αγάπης, της αλληλοβοηθείας, όπως έχει κηρύξει ο ορθόδοξος χριστιανισμός, αφού ο σταυρός και ο ζωοποιός τάφος δείχνουν και φωτίζουν τον δρόμο μας προς την ανάσταση.

          Έχει λάβει πάρα πολλές βραβεύσεις, πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων, διαλέξεων, προγραμμάτων, πιστοποιήσεων και επαγγελματικών καταρτίσεων της Ελλάδας και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

          Ασχολείται με την Φωτογραφία και συμμετέχει ενεργά σε επιστημονικά συνέδρια και σε πολύπλευρες εκδηλώσεις.

          Μέσα από τις γονικές παρακαταθήκες και από τις διδαχές της ορθοδόξου πίστεως είναι σταθερά και απαρέγκλιτα απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία, καταστρατήγηση, παρανομία και σε κάθε μορφή βίας, αδικίας, ατιμίας, ανομίας και θεωρώντας ότι μια πολιτεία μπορεί να υπάρχει και να ζει όταν αποδέχεται τους νομούς «Dura lex, sed lex». – Σκληρός νόμος, αλλά νόμος.

          Βέβαια, έχει ενσωματώσει και έχει κάνει βίωμα του την αξιοπρέπεια, την εντιμότητα, την τιμιότητα, και την αλήθεια με στόχο την καλυτέρευση της κοινωνίας και της αλλαγής της για ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας και ιδιαιτέρως για τα παιδιά μας.

          Ιδιαίτερη αγάπη και έντονο προβληματισμό έχει για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του, το ιστορικό Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, και όχι μόνο, λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων, που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια και γι’ αυτό δίνει καθημερινό άοκνο αγώνα, προβάλλοντας τα προβλήματα, αλλά και δίνοντας λύσεις που για πολλούς φαντάζουν επίπονες, αλλά είναι οι μοναδικές και ουσιώδεις, αλλά όπως χαρακτηριστικά λέει «αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν τρως».