ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ

ΔΎΟ ΆΡΘΡΑ ΠΟΥ ΓΡΆΦΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΌ ΣΥΝΎΠΑΡΞΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΏΝ ΘΡΗΣΚΕΙΏΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΏΝ.

FARKLI DİN VE KÜLTÜRLERİN BİR ARADA YAŞAMASINA SAYGI GÖSTERİLMESİ ÜZERİNE YAZILMIŞ İKİ MAKALE.

Οι χριστιανοί αντιστέκονται στην καύση του Κορανίου

Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου

            Σήμερα για μιάν ακόμη φορά η παγκόσμια κοινότητα γίνεται μάρτυρας γεγονότων μισαλλοδοξίας σε βάρος των πιστών της μουσουλμανικής θρησκευτικής έκφρασης με την καύση του ιερού τους βιβλίου, του Κορανίου. Το γεγονός αυτό πραγματοποιήθηκε σε χώρες που καυχώνται για την ελευθερία της σκέψης και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

   Σε μία κοινωνία όπου χαρακτηριστικά της είναι η ανεξιθρησκεία και ο σεβασμός της θρησκευτικής ελευθερίας η επέλαση μισαλλόδοξων απόψεων και ξενοφοβικών πράξεων, όπως αυτή της καύσης του Κορανίου, καθίσταται γεγονός για όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Γεγονός, το οποίο δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό αλλά καθιστά απαραίτητη την προάσπιση της θρησκευτικής ταυτότητας των διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων.

   Πέραν όμως από τις θεσμοθετημένες δημοκρατικές απαντήσεις που πρέπει να δώσουν τα κράτη δικαίου αναγκαίο είναι να αντισταθούν και οι ανά τον κόσμο χριστιανοί γιατί ο χριστιανός δεν μισεί, δεν τιμωρεί κανέναν αλλά μαζί με τον Χριστό καλεί και προσκαλεί τους πάντες να συνυπάρχουν. Συν-ύπαρξη που μεταμορφώνεται σε θυσιαστική ύπαρξη όχι μόνο για τους δικούς του αλλά για όλους, πάντοτε και όχι μόνο μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Συνύπαρξη που σημαίνει σεβασμό στη διαφορετικότητα, συν-βίωση, συμφιλίωση, καταλλαγή, αγάπη. Μεταμόρφωση που σημαίνει προστασία των άλλων και βεβαίως της ελεύθερης θρησκευτικής τους έκφρασης.

   Ο Χριστιανός έχει λόγο που είναι «λόγος διαλόγου», λόγος βαθύτατα υπαρξιακός, είναι λόγος αγωνίας που αναζητά τον κάθε άνθρωπο και βεβαίως τον συν-πολίτη μουσουλμάνο του οποίου το ιερό βιβλίο καίουν τον 21ο αιώνα διάφορα ιδεολογικά μορφώματα. Αυτή η στάση ζωής του χριστιανού θα συμβάλλει καθοριστικά στην κοινωνική ενότητα και θα εκλείψουν οι αποσταθεροποιητικές ενέργειες της κοινωνικής συνοχής των ιδεοληπτικών, φανατικών οπαδών της νέας «ιεράς εξέτασης».

HRİSTİYANLAR KURAN'I KERİM'İN YAKILMASINA KARŞI ÇIKIYOR

 İlahiyatçı Ioannou P. Bouga tarafından

 Bugün dünya toplumu, kutsal kitap Kuran-ı Kerim'in yakılmasıyla Müslümanların dini ifadelerine ve  inananların aleyhine yaşanan hoşgörüsüzlük olaylarına bir kez daha tanık oluyor.  Bu olay, düşünce özgürlüğü ve insan haklarının korunmasıyla övünen ülkelerde gerçekleşti.

 Laiklik ve din özgürlüğüne saygı ile karakterize edilen bir toplumda, hoşgörüsüz görüşlerin yayılması ve Kuran'ın yakılması gibi yabancı düşmanlığı eylemleri tüm Avrupa ve dünya için bir gerçek haline gelmiştir.  Bu, kayıtsızlığa izin verilmemelli, ancak çeşitli dini toplulukların dini kimliğinin savunulmasını gerekli kılan bir gerçektir.

 Ancak hukuk devletlerinin vermesi gereken kurumsallaşmış demokratik cevaplar dışında, dünyadaki Hristiyanlarında direnmesi gerekmektedir çünkü Hristiyan kişi nefret etmez, kimseyi cezalandırmaz ve  Mesih (Hz.İsa) ile birlikte herkesi bir arada yaşamaya çağırır ve davet eder. .  Sadece kendisi için değil, herkes için, belirli bir zamanda değil, her zaman için fedakar bir varoluşa dönüşen bir arada yaşama oluşturmalıdır.  Farklılıklara saygı, uzlaşma,  sevgi anlamına gelen birlikte yaşama sağlanmalıdır. Farklılıklarin korunması ve tabii ki onların özgür dini ifadeleri anlamına gelen dönüşümü sağlamak gerekmektedir.

 Hristiyanlık ta"diyalog" terimi vardır, derinden varoluşsal bir sözdür, her insanı ve elbette 21. yüzyılda çeşitli ideolojik oluşumlarla kutsal kitabı yakılan Müslüman hemşehrilemiz için aranan ve bu ayrımcılık  ıstıraba son verecek sözdür.  Hristiyan'ın bu yaşam tutumu, toplumsal birliğe kararlı bir şekilde katkıda bulunacak ve yeni "kutsal sınavın" ideolojik, fanatik takipçilerinin toplumsal bütünlüğü bozan eylemleri ortadan kalkacaktır.

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: «Η ανεκτικότητα στην θρησκευτική ετερότητα»

Βρισκόμαστε απέναντι και σε μία λανθασμένη αντίληψη εαν θεωρήσουμε ότι η ανεκτικότητα της θρησκευτικής ετερότητας είναι θέμα απλά και μόνο αριθμητικής υπεροχής και όχι ζήτημα ποιοτικής στάσης, δηλαδή έκφραση αποδοχής και σεβασμού της ιερότητας κάθε μορφής θρησκευτικότητας και διαφορετικότητας.

Του  Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου

Το θλιβερό γεγονός της βεβήλωσης και της προσβολής ιερών βιβλίων συγκεκριμένης θρησκευτικής κοινότητας δεν αποτελεί απλά μία ενέργεια με την οποία δηλώνεται μόνο η έλλειψη σεβασμού σε κάθε μορφή και έκφραση θρησκευτικής ετερότητας, στο ατομικό και συλλογικό δικαίωμα του θρησκεύειν, ή της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως. Ούτε επίσης αποτελεί ακόμη μία πράξη απαξίωσης και αποτροπιασμού των θρησκευτικών συμβόλων και των αρχών και αξιών, οι οποίες θεμελιώνονται σε καταστατικά κείμενα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οργανισμών και Ενώσεων, επειδή με τις ενέργειες αυτές αμαυρώνεται ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των πολιτών και ναρκοθετείται η ειρηνική συνύπαρξη στο πλαίσιο της θρησκευτικής διαφορετικότητας σε μία μάλιστα κοινωνία πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική.

Το ανησυχητικό όμως όλων αυτών των δράσεων είναι αφενός η νομική απαξίωση η οποία υποδεικνύεται και υφίσταται πλέον, μετά την κατάργηση των άρθρων 198, 199 και 201 του Π. Κ. με τα οποία η Πολιτεία κάποτε εξεδήλωνε το ενδιαφέρον της γιά την προστασία της θρησκευτικής ετερότητας και την επίτευξη της θρησκευτικής ειρήνης στο κοινωνικό σύνολο, και αφετέρου η αντίληψη ότι κάθε δράση, η οποία νομοθετικά δεν είναι επιλήψιμη ή κολάσιμη, μπορεί να είναι κοινωνικά και ηθικά αποδεκτή και αρμόζουσα, έστω και αναγκαστικά, παρέχοντας με τον τρόπο αυτό το άλλοθι του υπάρχοντος νομικού κενού ή την αξιολογική θεώρηση μιάς τέτοιας δράσης.

Πέραν όμως όλων αυτών το «ήθος» κάθε ανθρώπινης κοινωνίας υποδεικνύει  μία ανεκτικότητα, η οποία δεν είναι έκφραση απλής ανοχής και σεβασμού. Είναι μία στάση ζωής έναντι του άλλου, του θρησκευτικά διαφορετικοῦ, χωρίς να εκδηλώνεται με ένα αίσθημα υπεροχής που ταπεινώνει ή καταδυναστεύει τον «άλλον», τον «διαφορετικό», αυτόν δηλαδή που δεν συμφωνεί θρησκευτικά μαζί μας, άλλως δημιουργείται μία κοινωνική σύγχυση μεταξύ μιάς δεδομένης πλειοψηφίας ή μειοψηφίας, της δυνάμεως του ενός έναντι του άλλου, της «ανοχής» της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας ή της διεκδίκησης της μειοψηφίας έναντι της πλειοψηφίας.

Βέβαια βρισκόμαστε απέναντι και σε μία λανθασμένη αντίληψη εαν θεωρήσουμε ότι η ανεκτικότητα της θρησκευτικής ετερότητας είναι θέμα απλά και μόνο αριθμητικής υπεροχής και όχι ζήτημα ποιοτικής στάσης, δηλαδή έκφραση αποδοχής και σεβασμού της ιερότητας κάθε μορφής θρησκευτικότητας και διαφορετικότητας.

Για την αυθεντική έννοια της ανεκτικότητας ο έτερος καθίσταται η απαραίτητη συνέπεια για τον άλλον και ο άλλος μοναδικός και ανεπανάλη­πτος παράγοντας για την ύπαρξη του έτερου, σύμφωνα προς το «μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α΄Κορ. 10, 23-24).

Ο κανόνας μιάς τέτοιας στάσης μας κατευθύνει «ίνα μη μόνον μάθωμεν αλλήλων ανέχεσθαι… αλλά και υπέρ εαυτούς αλλήλων κήδεσθαι» (Μάξιμος Ομολογητής, PG 20, 725). Μας προτρέπει να ανεχόμεθα διωκόμενοι (Α΄Κορ. 4, 12), να συγχωρούμε ανεχόμενοι (Κολ. 3, 13), χωρίς να μας διαφεύγει, ότι η πραγματική αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής» (Κορ. 13, 5).

Όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους Χριστιανούς αλλά όλους, και τον καθένα, γι’ αυτό και η «άυλη» νομιμοποίηση κάποιων ενεργειών, εξαιτίας της έλλειψης μιάς σχετικής νομοθεσίας, δεν μπορεί να είναι απαραίτητα, αναγκαία και αρμόζουσα σε μία έννομη ανθρώπινη κοινωνία, αλλά μόνον όταν η ανεκτικότητα προς κάθε θρησκευτική ετερότητα λειτουργεί συνεκτικά, κοινωνικά και ειρηνικά χωρίς βία, επικυριαρχία και αντιπαλότητα.

Messinias Chrysostomos: "Dini çeşitliliğe hoşgörü"

 Dini ötekiliğe hoşgörünün niteliksel bir tutum meselesi değil, sadece sayısal bir üstünlük meselesi, yani her türlü dindarlığın ve çeşitliliğin kutsallığını kabul ve saygının bir ifadesi olduğunu düşünürsek, yanlış bir algı ile karşı karşıya kalıyoruz. .

 Messinia Metropolitan Chrysostom tarafından

 Belirli bir dini cemaatin kutsal kitaplarına saygısızlık ve aşağılama üzücü gerçeği, yalnızca dini çeşitliliğin herhangi bir biçimine ve ifadesine, bireysel ve toplu din hakkına veya özgürlüklerine saygı gösterilmediğini ilan eden bir eylem değildir. Uluslararası ve Avrupa Örgütlerinin ve Derneklerinin yasal metinlerine dayanan dini sembolleri, ilkeleri ve değerleri itibarsızlaştırma ve onlardan nefret etme eylemi de değildir, çünkü bu eylemlerle çok kültürlü ve çok dinli bir toplumda var olan dini çeşitlilik, vatandaşlar arasındaki karşılıklı saygı lekelenir ve barış içinde bir arada yaşama baltalanır.

Tüm bu eylemlerle ilgili endişe verici olan şey, bir yandan, Devletin bir zamanlar korumaya ilgi duyduğunu ifade ettiği Ceza Kanunu'nun 198, 199 ve 201. maddelerinin yürürlükten kaldırılmasından sonra belirtilen ve şimdi var olan yasal eskimesidir. Dini çeşitliliğin sağlanması ve bir bütün olarak toplumda dini barışın sağlanması ve diğer yandan hukuken kınanması gibi olmayan herhangi bir eylemin, zorunlu olsa bile sosyal ve ahlaki açıdan kabul edilebilir ve uygun olabileceği algısı, mevcut yasal boşluğun mazereti veya böyle bir eylemin hukuki değerlendirmesi olmalıdır önüne geçebilmek için.

 Ancak tüm bunların ötesinde, her insan toplumunun "ahlakı", basit bir hoşgörü ve saygının ifadesi olmayan bir hoşgörüyü gösterir.  "Öteki"ni, "farklı"yı, yani dinen bizimle aynı fikirde olmayanı aşağılayan ya da ezen bir üstünlük duygusuyla kendini göstermeden, ötekine, dinen farklı olana yönelik bir yaşam tavrıdır. Verili bir çoğunluk ya da azınlık, birinin diğeri üzerindeki gücü, çoğunluğun azınlığa karşı "hoşgörüsü" ya da azınlığın çoğunluğa karşı iddiası arasında toplumsal bir karışıklık yaratılır.

 Elbette, dini ötekiliğe hoşgörünün niteliksel bir tutum meselesi değil, sadece sayısal bir üstünlük meselesi olduğunu, yani her türlü dindarlığın kutsallığını kabul ve saygının bir ifadesi olduğunu düşünürsek, bir yanılgı ile karşı karşıya kalırız.

 Özgün hoşgörü kavramı için, "kendinizi değil, birbirinizi arayın" (I. 10, 23-24).

 Böyle bir tutumun kuralı bizi "sadece birbirimize tahammül etmeyi değil... aynı zamanda kendimiz için dua etmeyi de öğrenmemiz için" yönlendirir (Maximus Omologitis, PG 20, 725).  Bizi zulme tahammül etmeye (1 Korintliler 4, 12), tahammül ederken affetmeye (Sütun 3, 13) ve gerçek sevginin "kendi şeylerini aramadığını" (Korintliler 13, 5) unutmamaya teşvik ediyor.

 Bütün bunlar sadece Hıristiyanları değil, herkesi ve tüm dinleri ilgilendiriyor, bu nedenle ilgili bir mevzuatın olmaması nedeniyle bazı eylemlerin "gayri maddi" yasallaştırılması yasal bir insan toplumunda zorunlu, gerekli ve uygun olamaz, ancak yalnızca tüm dinsel çeşitliliğe karşı hoşgörü, şiddet, tahakküm ve rekabet olmaksızın uyumlu, sosyal ve barışçıl bir şekilde olduğu takdirde sonuç verir.

Πηγή – πληροφορίες: https://www.facebook.com/VakiflarIdaresiDEMPD

Αναδημοσίευση:

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «αναδημοσίευση» είναι επιλογές από το διαδίκτυο και από διάφορες ενημερωτικές πλατφόρμες ή από κείμενα που υπάρχουν στην παγκόσμια βιβλιογραφία.

Η αναδημοσίευση τους στην έγκυρη ανεξάρτητη ενημερωτική σελίδα μας δεν σημαίνει απαραίτητα την αποδοχή των όσων αναφέρονται, αλλά και ούτε ότι συμφωνούμε στις απόψεις που εμπεριέχονται ή εκφράζονται στα κείμενα που προβάλουμε με ιδιαίτερη αγάπη, αλλά είμαστε πάντα πιστοί και εκφραστές της πασίγνωστης φράσης του Voltaire, (1694-1778 Γάλλος φιλόσοφος & συγγραφέας) «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Γιατί εμείς ως η ανεξάρτητη μοναδική έγκυρη ενημερωτική σελίδα έχουμε πάντα τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, αφού όταν η ενημέρωση πιάνει τόπο, τότε έχει έναν και μοναδικό τόπο το «ΠΛΑΤΥ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ».