Η ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΑ ΚΑΙ Ο ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Η ποιήτρια και με πολλά ακόμη ταλέντα Ολυμπία Καράγιωργα απεβίωσε στην αγαπημένη της Λέρο, ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας της, στις 5 Ιανουαρίου 2024. Σύμπτωση: ακριβώς πριν τριάντα χρόνια, στις 4 Ιανουαρίου 1994, τελείωσε το γράψιμο του πρωτότυπου στην ιδέα και μεγάλου ενδιαφέροντος βιβλίου της για τον χριστιανό ποιητή και στοχαστή Γιώργο Σαραντάρη. Στον πρόλογό του σημειώνει: «Πρωί 4.1.94…Έτοιμο το βιβλίο και τέλειο πια, έτοιμος και τέλειος ο καινούργιος απρόσμενος εκδότης…».

          Για το βιβλίο «Γιώργος Σαραντάρης: Ο μελλούμενος», που εξέδωσε ο  «Δίαυλος», η Ολυμπία Καράγιωργα εργάσθηκε επί τριάντα χρόνια, από το 1964 έως το 1994.Τον ποιητή τον γνώρισε τυχαία ξεφυλλίζοντας τα βιβλία με ποιήματα του Σαραντάρη, που εκδόθηκαν με επιμέλεια του φίλου του Γιώργου Μαρινάκη. Της ήταν άγνωστος ο ποιητής, αλλά την εντυπωσίασε το έργο του. Βρήκε αυτόν τον άγνωστο και στους περισσότερους Έλληνες ποιητή « βαθύ, μεστό, τραγικά ανθρώπινο…» και βάλθηκε να τον κάνει ευρύτερα γνωστό…

          Στο μυαλό της Ολυμπίας μπήκε η σκέψη να μελετήσει τη ζωή του Σαραντάρη και στη συνέχεια να ψάξει να βρει ανθρώπους που έζησαν μαζί του, που τον γνώρισαν και αντάλλαξαν σκέψεις, που υπηρέτησαν μαζί στο μέτωπο κατά τον Ελληνο – Ιταλικό πόλεμο, από το οποίο ο Σαραντάρης επέστρεψε στην Αθήνα ετοιμοθάνατος και απεβίωσε στις 25 Φεβρουαρίου 1841, στα 33 του χρόνια. Όλα αυτά τα γεγονότα – μαρτυρίες, που, σε σύνθεση, παρουσιάζουν τη ζωή του ποιητή, τον χαρακτήρα του και το έργο του χρειάσθηκε τριάντα χρόνια η Ολυμπία Καράγιωργα να συγκεντρώσει και να δημοσιεύσει. Είναι μια τεράστια ιστορική – λογοτεχνική έρευνα, μια Οδύσσεια, που Ιθάκη της είναι το εξαιρετικό της βιβλίο.  

          Το επίτευγμα της Ολυμπίας Καράγιωργα είναι ότι μίλησαν για τον Γιώργο Σαραντάρη μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων, που κατανόησαν την ποίηση του και τη φιλοσοφική του σκέψη. Σημειώνω ότι η κυριαρχούσα τότε, και περισσότερο σήμερα, στον τόπο μας ιντελιγκέντσια όχι μόνο διαφώνησε με το έργο του Σαραντάρη, αλλά και τον περιθωριοποίησε, τον εξοστράκισε.  Όταν η Καράγιωργα συνάντησε τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη και συζήτησαν για τον παραγκωνισμό του σημαντικού ποιητή και στοχαστή εκείνος  της είπε: « Πώς να τον σεβαστούν οι ζωικοί; Αυτός είναι ένας νηστικός άνθρωπος που όμως με την ένταση του την εσωτερική ζει πιότερο απ’ τον χορτασμένο».

          Πώς να  αποδεχθούν τον Σαραντάρη οι αντίθεοι, που καλύπτονται πίσω από την ανυπαρξία του ανθρώπου, όταν το βιβλίο της Καράγιωργα στις πρώτες του σελίδες έχει το ιδιόγραφό του: «Πολιτισμένος είναι μονάχα όποιος πιστεύει στην αιωνιότητα του ανθρώπου. 13/6/33»; Πώς να τον αποδεχθούν οι ατομιστές και οι ηδονιστές όταν γράφει πως «η Δύση καλλιεργεί τη θνητή ζωή του ατόμου, την καλλωπίζει» και πως «η Δύση λησμονεί τον θάνατο, αλλά ο θάνατος είναι η κύρια υποστασιακή προοπτική της»;  Χαρακτηριστικό είναι πως  και τώρα, στον θάνατό της, ΟΛΟΙ όσοι έγραψαν για την Ολυμπία το έργο ζωής της για τον Σαραντάρη το πέρασαν ως μόνο έναν τίτλο.