Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η
βία στην ενστικτώδη κατάσταση του ανθρώπου, θεολογικά μετά την πτώση και
απομάκρυνσή του από την κοινωνία του με τον Θεό, είναι στη φύση του. Η απαλλαγή
του από αυτήν κατέστη δυσχερέστατη. Από τον Κάιν έως και σήμερα τα θύματα της
βίας είναι εκατομμύρια. Ο Ιησούς Χριστός έσπασε την αλυσίδα της βίας και
απελευθέρωσε από αυτήν τον άνθρωπο. Ο Θεάνθρωπος, μόνος και ξεχωριστός από τους
θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες, διδάσκει την αγάπη και προς τους εχθρούς,
τονίζει ότι αυτός χαρίζει την ειρήνη σε όποιον Τον ακολουθεί, χαρακτηρίζει
μακαρίους τους ειρηνοποιούς, που αποτελούν τα αυθεντικά παιδιά του Θεού και
επισημαίνει ότι η χρήση βίας προκαλεί αέναη βία. Ο αυτονομημένος από τον Θεό
άθεος, αλλά και ο τύποις ονομαζόμενος χριστιανός κωφεύουν στα λόγια του Χριστού
και είναι υπόδουλοι στη βία, στην εξόντωση
του εχθρού, στον θάνατο – φυσικό και πνευματικό - του αντιπάλου…
Από
τη Γαλλική Επανάσταση και μετά δεν θανατώνονται μόνον οι εχθροί, αλλά καταστρέφονται και μνημεία που τους
θυμίζουν. Στον 20ό αιώνα οι δύο μορφές του ολοκληρωτισμού (κομμουνισμός,
ναζισμός), αλλά και ο κεμαλικός ολοκληρωτισμός εφαρμόζουν εκτελέσεις «εχθρών»
και καταστροφές μνημείων ( εκκλησιών,
μνημάτων) και κτιρίων (καταστημάτων, κατοικιών) τους. Αριστεροί άθεοι διανοούμενοι
εκφράζονται υπέρ του ολοκληρωτισμού και της βίας. Ο Ζαν Πολ Σαρτρ πιστεύει ότι
η βία «μπορεί σαν τη λόγχη του Αχιλλέα, να θεραπεύει τα τραύματα που προκαλεί»
Και σχολιάζει η Χάνα Άρεντ: «Αν αυτό είναι αλήθεια, η εκδίκηση θα αποτελούσε
την πανάκεια για τα περισσότερα δεινά μας» (Χάνα Άρεντ «Περί βίας» Εκδ.
Επίκεντρο, 2020, σελ. 60).
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου και περισσότερα, στο
https://platynews.gr
