ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Ποτέ ουδεμία απόφαση για το Εθνικό θέμα της Κύπρου δεν πρέπει να λάβουν οι υπεύθυνοι για την τύχη του Ελληνισμού  πριν επισκεφθούν  τα «φυλακισμένα μνήματα» στη Λευκωσία. Εκεί οφείλουν να προσκυνήσουν τους τάφους των ηρώων, να μάθουν την ιστορία τους και  τη θυσία τους και κυρίως να πληροφορηθούν για ποιο ιδανικό αυτοί οι νέοι Έλληνες έδωσαν τη ζωή τους. Αν συνειδητά «συζητήσουν» με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, με τους Καραολή και Δημητρίου, με τον Γρηγόρη Αυξεντίου και με τον Κυριάκο Μάτση και τους άλλους Μάρτυρες της Ελευθερίας δεν είναι δυνατό ποτέ να δεχθούν ταπεινωτική λύση γι΄ αυτούς τους ήρωες,  για εμάς, για εκείνους που θα έρθουν μετά από εμάς.

          Την 1^η Απριλίου του 1955 ξεκίνησε ο απελευθερωτικός Αγώνας της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών, με ηγέτη τον Γεώργιο Γρίβα -  Διγενή και 286 νέα παλληκάρια εναντίον των πανίσχυρων και απάνθρωπων Βρετανών. Προφανώς ο  Αγώνας ήταν άνισος. Η αποικιοκρατική Βρετανική Αυτοκρατορία το 1878 αγόρασε (!!!) την Κύπρο από τους Τούρκους μαζί με τους κατοίκους της, τους οποίους κατέστησε ανελεύθερους υπηκόους της και έκτοτε χειριζόταν το νησί ως ιδιοκτησία της. Υπό την ευθύνη της και σήμερα διατηρεί στη Μεγαλόνησο «περιοχές κυρίαρχων βάσεων, στο  Ακρωτήρι και στη Δεκέλεια».  

          Οι μαχητές της ΕΟΚΑ συνέχισαν την ιστορία των Ελλήνων. Στην προκήρυξη της έναρξης του ένοπλου αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, της απελευθέρωσης της Μεγαλονήσου και της Ένωσής της με την Ελλάδα γράφεται μεταξύ άλλων:

          «Από τα βάθη των αιώνων, μας ατενίζουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν ιστορίαν δια να διατηρήσουν την ελευθερίαν των, οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεώτεροι του Αλβανικού έπους. Μας ατενίζουν οι αγωνισταί του ΄21 οι οποίοι μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το ΑΙΜΑ. Μας ατενίζει ακόμη σύμπας ο Ελληνισμός, ο οποίος μας παρακολουθεί με αγωνία και με εθνική υπερηφάνεια…».

Η προκήρυξη θυμίζει τους λόγους του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα:

          «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις…αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπετανέοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».

          Οι Έλληνες της Κύπρου όταν οι Άγγλοι έκαμαν αποικία την πατρίδα τους στην αρχή νόμισαν ότι είχαν να κάνουν με πολιτισμένους ανθρώπους, που γνώριζαν και εφάρμοζαν το δίκαιο των λαών, που σέβονταν το δικαίωμα στην ελευθερία και στην αυτοδιάθεση τους. Λάθος τους. Οι Άγγλοι πατούν επί πτωμάτων – κυριολεκτικά – προκειμένου να διατηρήσουν αυτά που θεωρούν συμφέροντά τους. Διαφωτιστικά είναι τα όσα γράφει ο Ρόμπερτ Χόλλαντ, καθηγητής του Ινστιτούτου  Κοινοπολιτειακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου  στο ογκώδες σύγγραμμά του «Η Βρετανία και ο Κυπριακός Αγώνας» (Στα ελληνικά εκδ. «ποταμός», 1^η έκδοση, 2001). Το 1948 και ενώ οι Έλληνες, μετά τις θυσίες τους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ανέμεναν την ικανοποίηση του δικαίου αιτήματος τους για την ένωση της Κύπρου με την μητέρα Πατρίδα, το Υπουργείο Αεροπορίας της Αγγλίας κατέληξε ότι «η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου έχει αυξηθεί σημαντικά μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου»…. Επίσης το Υπουργείο Αποικιών της ίδιας χώρας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια έθεσε ως βασική αρχή της Αγγλίας στην Κύπρο το ότι «πρέπει να περιορισθεί στη θέση μιας κατά κύριο λόγο Δύναμης κατοχής». Ποιο δίκαιο και ποια πραγματικότητα… Όλα διαμορφώνονται κατά τα συμφέροντα της ισχυρής αποικιοκρατικής δύναμης…

          Οι Άγγλοι με τη συμπεριφορά τους  γρήγορα απογοήτευσαν τους Έλληνες της Κύπρου, που σύντομα και με ποικίλους τρόπους έδειξαν τη θέλησή τους να ενωθούν με την Ελλάδα. Έμπνευση και στήριγμα πάντοτε η Εκκλησία της Κύπρου. Το 1878 οι Άγγλοι έκαμαν δική τους τη Μεγαλόνησο  και το 1889 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Σωφρόνιος πήγε επί κεφαλής πρεσβείας στο Λονδίνο προκειμένου να συνηγορήσει στη Βρετανική κυβέρνηση για να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των κατοίκων της. Το 1918, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος Γ΄, μαζί με αντιπροσωπεία Κυπρίων, μετέβησαν στην Αγγλία, έθεσαν στην κυβέρνησή της το Εθνικό ζήτημα της ένωσης της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Σημειώνεται ότι το 1914 η Αγγλία είχε προσαρτήσει την Κύπρο και το 1925 την κήρυξε «αποικία»…

          Από το 1925 και μετά εντείνεται ο Αγώνας των Κυπρίων για την απελευθέρωση της Μεγαλονήσου. Το 1931 εκρήγνυται στην Κύπρο λαϊκή επανάσταση, με επί κεφαλής τον κλήρο. Οι Άγγλοι αντέδρασαν με βιαιότητα και συνέλαβαν τους Μητροπολίτες Κιτίου Νικόδημο και Κυρηνείας Μακάριο, τους οποίους και εξόρισαν. Επίσης κατάργησαν όλες τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες και απαγόρευσαν ακόμη και το να κτυπούν οι καμπάνες… Από το 1933 έως το 1947 οι Άγγλοι δεν επέτρεπαν την εκλογή Αρχιεπισκόπου, στον δε Τοποτηρητή του θρόνου, Μητροπολίτη Πάφου Λεόντιο, επέβαλαν δύο φορές και συνολικά για δύο χρόνια περιορισμό στη Μητρόπολή του. Το 1950 και επί Μακαρίου του Β΄ η Εθναρχούσα Εκκλησία προέβη σε Δημοψήφισμα, με το οποίο το σύνολο των Ελλήνων της Κύπρου τάχθηκε υπέρ της Ενώσεως με την Μητέρα Ελλάδα. Οι Άγγλοι παρέμεναν ανένδοτοι στην άρνησή τους. Η Κύπρος όλη ήταν ως ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αυτό ήταν πλέον στο πετσί των Κυπρίων και τον Απρίλιο του 1955, με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄,  αποφάσισαν να ξεκινήσουν τον ένοπλο αγώνα κατά της τυραννίας.

          Όλοι οι ήρωες που βρίσκονται στα φυλακισμένα μνήματα εκτελέστηκαν με τον ατιμωτικό απαγχονισμό ή πυρπολήθηκαν άνανδρα από υπέρτερες αποικιακές δυνάμεις, που έτσι έδειχναν τη δύναμή τους... Όλοι οδηγήθηκαν στον θάνατο  ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, το Τη Υπερμάχω και άλλους Εκκλησιαστικούς  Ύμνους. Πρωτομάρτυρας της αγχόνης ο Μιχαλάκης Καραολής. Δικαστής του ο Άγγλος Σερ Έρικ Χάλλιναν και Εισαγγελέας και «Δικηγόρος του Στέμματος» ο Τουρκοκύπριος δικηγόρος Ραούφ Ντενκτάς. Από τότε η συνεργασία Αγγλίας και Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος. Από τότε η Αγγλία αφού διέπραξε εγκλήματα σε βάρος των Ελλήνων ανέμιξε την Τουρκία, η οποία  έκτοτε εκμεταλλεύεται την εύνοια της Αγγλίας, που την έδινε και την δίνει πλουσιοπάροχη, για γεωπολιτικούς λόγους βεβαίως… Η Αγγλία έχει τεράστια, ανυπολόγιστη  ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στη Μεγαλόνησο.

          Είτε από άγνοια της Ιστορίας μας, είτε από αδυναμία χαρακτήρων των κυβερνώντων, είτε από μια ηττοπαθή νοοτροπία, είτε από έναν ωχαδερφισμό,  σε κορυφαία εθνικά ζητήματα δείχνουμε μιαν απαράδεκτη τάση υποχωρητικότητας. Μια επίσκεψη των υπευθύνων για τις τύχες του Ελληνισμού στα φυλακισμένα μνήματα, ίσως τους αλλάξει τη σκέψη.