(Σαν σήμερα 13 Οκτωβρίου 1904 σκοτώθηκε ο
Μακεδονομάχος, Ανθυπολοχαγός πυροβολικού, Παύλος Μελάς)
Κάθισε σ’ ένα βράχο,
εκεί στο Διβροβούνι, ο Θύμιος και έριξε το βλέμμα του πέρα στον ορίζοντα.
Μπροστά ένα εξαιρετικό και μαγευτικό θέαμα, που σου ’κοβε την
ανάσα. Ένα όμορφο τοπίο. Ένα τοπίο που του γαλήνευε τη ματιά και
του ανακούφιζε την ψυχή. Ο απέραντος κάμπος του Βούρκου, γεμάτος δέντρα
και ιτιές, πνιγμένος από τα νερά της Μπίστρισσας και του Καλεσιώτη, με τα
χωριά απλωμένα πάνω σε μαλακούς λόφους, σαν πλουμίδια στην μεγάλη
παραδοσιακή φορεσιά της Πασχαλιάς, έτοιμα να ρίξουν τον μεγάλο πασχαλινό χορό.
Στο βάθος το Ιόνιο Πέλαγος, στα νερά του οποίου έπλεε ένα μεγάλο καράβι, το
νησί των Φαιάκων, με ψηλότερο κατάρτι τον Παντοκράτορα, ο λαιμός του οποίου
είχε τυλιχτεί μ’ ένα συννεφιασμένο κασκόλ.
«Όμορφα και πλούσια μέρη. Ο μισός κάμπος πνιγμένος κι ο άλλος μισός στα
χέρια των μπέηδων και αγάδων. Οι καημένοι οι χωρικοί εργάζονται όλη την
ημέρα και δε χορταίνουν μπομπότα. Πότε θα δει ήλιο κι αυτός ο τόπος;» Ο Θύμιος
ονειροπολούσε. Δεν κατάλαβε που τον καλούσαν για φαγητό. Αντάρτικη ομάδα και τα
είχαν αναλάβει όλα μόνοι τους. Τις περισσότερες φορές τους φιλοξενούσαν οι
χωρικοί, όπου κι αν πήγαιναν. Ήταν γι’ αυτούς οι λυτρωτές τους και μοίραζαν
ακόμα και τη μπουκιά τους.
- Καπετάνιε, ήρθε ένας αγγελιοφόρος κι έφερε ένα γράμμα.
- Πείτε του να έρθει.
Πρόβαλε ένας νεαρός, με ιδρωμένο το μουστάκι στο κατάλευκο πρόσωπό του.
Έβγαλε από τον κόρφο του ένα διπλωμένο χαρτί και του το ’δωσε.
- Μου το δώσανε στο Δέλβινο. Δεν ξέρω ποιος το στέλνει και ποιος
το έφερε.
Άνοιξε ο Θύμιος το γράμμα, τού έριξε μια ματιά, είδε κάτω ένα όνομα και
μια υπογραφή, αλλά δε γνώριζε γραφή κι ανάγνωση. Φώναξε το Διαμαντή, τού το
’δωσε κι εκείνος το διάβασε. Ο Χιμαριώτης οπλαρχηγός Σπύρος Σπυρομήλιος,
τον καλούσε να βοηθήσει στην υπεράσπιση των βορείων συνόρων της πατρίδας
Ελλάδος, δίπλα στον Ανθυπολοχαγό πυροβολικού, τον Μακεδονομάχο Παύλο Μελά.
Έλαμψε το πρόσωπο του Θύμιου σαν άκουσε το όνομα του Παύλου Μελά. Ανακοίνωσε το
γράμμα σ’ όλη την τσέτα και ζήτησε τη γνώμη τους. «Να πας, καπετάνιε.
Εκεί η Πατρίδα έχει μεγαλύτερη ανάγκη και σε χρειάζεται, του είπαν οι άντρες
του. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Να είσαι σίγουρος πως δεν θα σε
ντροπιάσουμε».
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου και
περισσότερα, στο https://platynews.gr
